การกำหนดขอบเขตความผิดฐานทำสำเนามนุษย์

Abstract

พระราชบัญญัติคุ้มครองเด็กที่เกิดโดยอาศัยเทคโนโลยีช่วยเจริญพันธุ์ทางการแพทย์ พ.ศ. 2558 ได้กล่าวถึงเรื่องการทำสำเนามนุษย์ไว้โดยกำหนดห้ามมิให้ทำสำเนามนุษย์ ซึ่งตามมาตรา 38 แห่งพระราชบัญญัติฉบับดังกล่าวได้บัญญัติว่า “ห้ามมิให้ผู้ใดดำเนินการใดๆเพื่อมุ่งหมายให้เกิดมนุษย์ด้วยวิธีอื่นใดนอกเหนือจากการปฏิสนธิระหว่างอสุจิกับไข่”ผู้ฝ่าฝืนบทบัญญัติดังกล่าวจะต้องถูกจำคุกตั้งแต่ 3 ปี ถึง 10 ปี และ ถูกปรับเป็นจำนวนเงินตั้งแต่ 60,000 บาท ถึง 200,000 บาท ทั้งนี้ตามมาตรา 53 แห่งพระราชบัญญัติฉบับดังกล่าว เมื่อพิจารณาถึงเรื่องการทำสำเนามนุษย์ตามพระราชบัญญัติฉบับดังกล่าวนั้นจะพบว่ายังขาดการบัญญัติคำนิยามศัพท์ การกระทำต่างๆที่ เข้าลักษณะการกระทำความผิดเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว ข้อยกเว้นและเงื่อนไขสำหรับการอนุญาตให้ทำสำเนามนุษย์ได้ รวมทั้งบทลงโทษที่ยังไม่มีความเหมาะสม จึงก่อให้เกิดปัญหาในเรื่องการตีความหมาย การนำกฎหมายมาบังคับใช้กับผู้กระทำความผิดและป้องกันไม่ให้ผู้กระทำความผิดหวนกลับมากระทำความผิดซ้ำอีก ซึ่งปัญหาเหล่านี้ล้วนเกิดจากบทบัญญัติกฎหมายเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวของประเทศไทยที่ยังไม่มีความชัดเจนตรงกันข้ามกับต่างประเทศที่ได้บัญญัติกฎหมายและบทลงโทษเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวไว้ครอบคลุมและชัดเจน วิทยานิพนธ์ฉบับนี้เสนอให้แยกบทบัญญัติกฎหมายเกี่ยวกับเรื่องการทำสำเนามนุษย์ออกจากพระราชบัญญัติคุ้มครองเด็กที่เกิดโดยอาศัยเทคโนโลยีช่วยเจริญพันธุ์ทางการแพทย์ พ.ศ. 2558 โดยนำมาร่างเป็นพระราชบัญญัติใหม่ที่กำหนดขอบเขตเเละหลักการเกี่ยวกับเรื่องการทำสำเนามนุษย์โดยเฉพาะ เช่น การบัญญัติคำนิยามศัพท์ การกำหนดข้อห้าม ข้อยกเว้นและเงื่อนไขสำหรับการอนุญาตให้ทำสำเนามนุษย์ ตลอดจนบทลงโทษที่จะลงแก่ผู้กระทำผิด ให้มีความครอบคลุมและชัดเจนยิ่งขึ้น