การรับรองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์แก่หญิงโสเภณีในประเทศไทย

Abstract

ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์เป็นสิทธิตามธรรมชาติที่ถูกยอมรับว่าติดตัวมนุษย์มาแต่กำเนิด มิอาจมีผู้ใด หรือสิ่งใดมาพรากศักดิ์ศรีดังกล่าวไปจากตัวมนุษย์ได้ และศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ยังถือเป็นหลักการที่มีคุณค่าสูงสุดตามรัฐธรรมนูญโดยถือว่าเป็นสารัตถะของสิทธิและเสรีภาพอันส่งผลให้การใช้สิทธิและเสรีภาพจะต้องอยู่ในกรอบของศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ประเทศไทยมีการบัญญัติรับรองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ครั้งแรกในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 และต่อมารัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 ได้นำหลักการดังกล่าวมาบัญญัติไว้ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่ารัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยให้การรับรองและคุ้มครองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์แก่บุคคลทุกคน เหตุแห่งความแตกต่างในเรื่องใดๆไม่อาจยกขึ้นเป็นข้ออ้างให้บุคคลนั้นไร้ซึ่งศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ได้ ดังนั้นทุกภาคส่วนจะต้องให้ความเคารพและคุ้มครองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ด้วย อย่างไรก็ตาม ในปัจจุบันกลับพบว่าหญิงโสเภณีในประเทศไทย ในฐานะบุคคลหนึ่งเช่นเดียวกับบุคคลอื่นทั่วไปในรัฐกลับมิได้รับการรับรองหรือคุ้มครองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ดังกล่าวทั้งที่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยบัญญัติรับรองหรือคุ้มครองให้ไว้ ก่อให้เกิดปัญหาการถูกลิดรอนศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์และการโดนดูถูกเหยียดหยามจากคนในสังคม ประกอบกับปัญหาการค้าประเวณีในสังคมไทยมีมาช้านาน รัฐพยายามแก้ไขปัญหาดังกล่าวมาทุกยุคทุกสมัยก็ไม่ปรากฏว่าปัญหาการค้าประเวณีหมดสิ้นหรือลดลงแต่อย่างใด ทั้งนี้เพราะสังคมมุ่งหมายในการปราบปรามหญิงโสเภณี (การค้าประเวณี) ให้หมดไปจากสังคมโดยการออกกฎหมายต่างๆ มาใช้บังคับและเอาผิดหญิงโสเภณี โดยมิได้คำนึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของหญิงโสเภณีที่ต้องถูกลิดรอนไป ไม่ว่าจะเป็นการถูกเลือกปฏิบัติการถูกลดคุณค่า และการถูกลิดรอนสิทธิบางประการจากเจ้าหน้าที่ของรัฐ ดังนั้นไม่ว่ารัฐจะมีรูปแบบวิธีการในการดูแลปัญหาการค้าประเวณีอย่างไร จะยอมรับให้เป็นอาชีพถูกต้องตามกฎหมายหรือไม่ สิ่งที่รัฐควรคำนึงถึงคือ การกระทำดังกล่าวไม่ว่าจะเป็นการออกกฎหมายหรือการกระทำใดๆ จะต้องไม่เข้าข่ายเป็นการละเมิดศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของหญิงโสเภณี ไม่ว่าสถานะของหญิงนั้นจะเป็นเช่นไรก็ตาม