การแปลความหมายทางธรณีโครงสร้างและการลำดับชั้นหินจากคลื่นไหวสะเทือน บริเวณแอ่งทารานากิ ประเทศนิวซีแลนด์

Abstract

แอ่งสะสมตะกอนทารานากิตั้งอยู่บริเวณทางทิศตะวันตกของเกาะเหนือ ประเทศนิวซีแลนด์ ครอบคลุมพื้นที่นอกชายฝั่งทั้งหมดประมาณ 100,000 ตารางกิโลเมตร โดยมีชั้นหินสะสมตัวหนาสูงสุดถึง 8 กิโลเมตร และมีธรณีโครงสร้างภายในแอ่งที่มีความซับซ้อน โดยการศึกษานี้ได้ใช้ข้อมูลคลื่นไหวสะเทือน และข้อมูลหลุมเจาะ เพื่อทำการวิเคราะห์และจำแนกลักษณะธรณีโครงสร้างที่แตกต่างกัน และการลำดับชั้นหินในช่วงอายุต่างๆ ซึ่งในการศึกษานี้พบว่าสามารถจำแนกบริเวณพื้นที่ทางตอนเหนือของแอ่ง ทารานากิ ที่มีลักษณะทางธรณีโครงสร้างที่แตกต่างกันได้เป็น 4 บริเวณ คือ Western Stable Zone โดยเป็นบริเวณทางทิศตะวันตกสุดของพื้นที่ศึกษาที่ไม่ได้รับอิทธิพลจากธรณีแปรสัณฐานทำให้ไม่พบความหลายหลายของธรณีโครงสร้าง และ Cape Egmont Fault Zone ทางตอนกลางของพื้นที่ ซึ่งเป็นกลุ่มของรอยเลื่อนหลักที่มีแนวในการเอียงเทไปทางทิศตะวันออกโดยมีโครงสร้างที่ประกอบไปด้วย planar normal fault, listric normal fault, normal fault related fold และ horst and graben และถัดมาคือ Turi Fault Zone บริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งเป็นบริเวณที่มีทั้งธรณีโครงสร้างชนิดขยายตัวและบีบตัวอยู่ด้วยกัน ซึ่งมี planar normal fault เป็นรอยเลื่อนหลักที่เอียงเทไปในทิศตะวันตกเฉียงเหนือ กับพวก rollover structure และบริเวณสุดท้ายคือ Northern Rotational Fault Zone ที่มีการกระจายตัวของโครงสร้างชนิด domino style fault เป็นหลัก โดยมีการลำดับชั้นหินในพื้นที่ ทั้งหมด 5 ช่วงอายุ คือช่วงครีเทเชียสตอนปลาย ที่มีการสะสมตัวของหินทรายและถ่านหินเป็นส่วนใหญ่ หลังจากนั้นในช่วง พาลีโอซีนถึงอีโอซีน พบว่ามีการสะสมตัวของหินโคลน เพิ่มมากขึ้น พร้อมกับมีการลดลงของหินทราย หลังจากนั้นในสมัยโอลิโกซีน พบว่ามีการสะสมตัวของหินปูน ร่วมกับหินโคลน ที่มีองค์ประกอบเป็นแคลเซียมคาร์บอเนต ต่อมาในสมัยไมโอซีนพบว่ามีการสะสมตัวของ ชั้นหินทรายแทรกสลับกับชั้นหินโคลน ในลักษณะของ Turbidite sequence พร้อมกับมีการสะสมตัวของหินจำพวกหินตะกอนภูเขาไฟ จำพวกหินเถ้าภูเขาไฟ ในสมัยไมโอซีนตอนกลางถึงตอนปลายด้วย และในช่วงสุดท้ายของการสะสมตัวของตะกอนพบว่ามีการสะสมตัวของหินจำพวกหินโคลน อย่างต่อเนื่องตั้งแต่สมัยไพลโอซีนจนถึงปัจจุบัน