ผลของยาไซโคลฟอสฟาไมด์, มัยโคฟีโลเลทโมฟีติล และ ทาโครลิมุส ต่อไซโตไคน์ในปัสสาวะของผู้ป่วยไตอักเสบลูปัสที่ได้รับการรักษาด้วยสเตียรอยด์

Abstract

ภาวะไตอักเสบลูปัสเป็นภาวะที่มีความรุนแรงมากในผู้ป่วยที่เป็นโรค เอสแอลอีหรือ โรคลูปัส ซึ่งอาจนำไปสู่การเสียชีวิตหรือพัฒนาไปสู่ไตวายเรื้อรังระยะสุดท้าย แม้ว่าในปัจจุบันจะมีการศึกษาพัฒนาทั้งด้านการวินิจฉัยและการรักษาอย่างแพร่หลาย แต่ก็ยังพบว่าผู้ป่วยไตอักเสบลูปัสหนึ่งในสามไม่ตอบสนองต่อการรักษา การพัฒนาเครื่องมือในการในติดตามและทำนายผลการรักษาโดยพิจารณาไซน์โตไคน์ที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการอักเสบจึงเป็นทางเลือกที่เป็นประโยชน์

การศึกษาครั้งนี้ได้ทำการวัดตัวบ่งชี้ทางชีวภาพได้แก่ Interleukin-6 (IL-6), Interferon-inducible protein-10 (IP-10), Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF) และ Tumor necrosis factor like weak inducer of apoptosis (TWEAK) ที่เวลาก่อนได้รับการรักษา, หนึ่งเดือนหลังได้รับการรักษา และสามเดือนหลังได้รับการรักษา ในผู้ป่วยไตอักเสบลูปัสชาวไทย จำนวน 59 ราย ที่ได้รับการรักษาด้วยยากดภูมิชนิดต่างๆ (ไซโคลฟอสฟาไมด์ มัยโคฟีโนเลทโมฟิติล และทาโครลิมุส) ผลการศึกษาพบว่า ผู้ป่วยที่ตอบสนองต่อยากดภูมิคุ้มกันนั้น มีระดับ IL-6, IP-10 และ VEGF ในปัสสาวะลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในช่วงสามเดือนเวลาหลังจากที่ผู้ป่วยได้รับยากดภูมิคุ้มกัน (ระดับ IL-6 ก่อนได้รับยา 16.18(2.44-37.37) พก./มก.ครีอะตินิน, หลังได้รับยาสามเดือน 3.82(0.63-13.25) พก./มก.ครีอะตินิน, p=0.02, ระดับ IP-10 ก่อนได้รับยา 83.65(25.00-165.01) พก./มก.ครีอะตินิน, หลังได้รับยาสามเดือน 33.85(12.97-95.58) พก./มก.ครีอะตินิน, p= 0.04, ระดับ VEGF ก่อนได้รับยา 255.95(108.36-402.99) พก./มก.ครีอะตินิน, หลังได้รับยาสามเดือน 195.06(134.84-297.90) พก./มก.ครีอะตินิน, p=0.04) ข้อมูลดังกล่าวอาจสามารถนำมาใช้ทำนายการตอบสนองต่อการรักษาในผู้ป่วยไตอักเสบลูปัสที่ได้รับยากดภูมิในช่วงเหนี่ยวนำการรักษาได้ อย่างไรก็ตาม ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในการเปลี่ยนแปลง ระดับของ IL-6, IP-10, VEGF, และ TWEAK ระหว่างยาแต่ละชนิด

การศึกษานี้พบว่า biomarkers แต่ละชนิด มีค่าลดลงภายหลังจากได้รับการรักษาด้วยยากดภูมิชนิดต่างๆ นอกจากนี้ เมื่อพิจารณาในยากดภูมิแต่ละชนิดแล้วพบว่า ยากดภูมิแต่ละชนิดมีแนวโน้มในการเปลี่ยนแปลงระดับของ biomarkers ที่ต่างกัน การศึกษาในกลุ่มประชากรที่เพิ่มมากขึ้นจึงเป็นสิ่งที่ควรพิจารณาสำหรับการศึกษาในอนาคต หากการศึกษายืนยันผลไปในทิศทางเดียวกัน อาจมีประโยชน์ในการเลือกใช้ยาที่เหมาะสมกับผู้ป่วยแต่ละรายได้ ที่สำคัญกลุ่มผู้ป่วยที่ตอบสนองต่อการรักษา มีค่า IL-6, IP-10 และ VEGF ในปัสสาวะลดลงอย่างชัดเจนที่เวลา 3 เดือน มีประโยชน์ในการใช้เป็นแนวทางการทำนายการตอบสนองต่อการรักษาที่ 6 เดือนได้ ซึ่งมีประโยชน์ทำให้แพทย์ผู้รักษา มีความมั่นใจว่าให้การรักษาได้ถูกต้องและมีประสิทธิภาพแล้ว