การกระทำความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราระหว่างสามีภริยาที่แยกกันอยู่

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มุ่งศึกษาถึงข้อจำกัดของบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายอาญาพุทธกักราช 2499 (แก้ไขเพิ่มเติมพุทธกักราช 2540) ที่มิได้บัญญัติลงโทษกรณีการกระทำความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราระหว่างสามีภริยาที่แยกกันอยู่ ตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276 การข่มขืนกระทำชำเรามิได้มุ่งคุ้มครองภริยาจากการทำร้ายทางเพศโดยสามีของตน แม้ว่าสามีได้ใช้กำลังบังคับขืนใจภริยาเพื่อการมีเพศสัมพันธ์โดยปราศจากความยินยอมจากภริยา สามีไม่มีความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเรา ผลจากการศึกษาพบว่าบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276 ไม่มีความเหมาะสม เนื่องจากบทบัญญัติกังกล่าวมีปัญหากรณีสามีข่มขืนกระทำชำเราภริยาในระหว่างที่สามีภริยาแยกกันอยู่ ทั้งนี้เพราะไม่มีบทบัญญัติที่ชัดเจน ส่วนกฎหมายอาญาในประเทศสหรัฐอเมริกาประเทศอังกฤษ และประเทศญี่ปุ่นมีการบัญญัติให้สามีต้องรับผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราภริยาโดย ชอบด้วยกฎหมายของตนในกรณีที่สามีภริยาแยกกันอยู่ ฉะนั้นจึงเห็นได้ว่ากฎหมายในต่างประเทศได้ให้ความสำคัญและปกป้องสิทธิของภริยาจากการถูกสามีบังคับขืนใจให้ต้องร่วมประเวณี ผู้เขียนเห็นว่าภริยาต้องการการคุ้มครองเพื่อมิให้ถูกสามีบังคับให้ร่วมประเวณีด้วยยิ่งไปกว่านั้นหากเกิดการกระทำดังกล่าวภริยาจะได้รับความกระทบกระเทือนต่อสภาพจิตใจเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ยังมีโอกาสเป็นโรคทางเพศสัมพันธ์และได้รับบาดแผลจากการกระทำดังกล่าวภริยาจะรู้สึกเจ็บปวด ตํ่าต้อย หรือเกรงกลัวต่อการบังคับให้มีเพศสัมพันธ์กับสามีของตน จากการกระทำความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราระหว่างสามีภริยาที่แยกกันอยู่เป็นพฤติกรรมที่รัฐน่าจะต้องมีมาตรการในการควบคุมการกระทำกังกล่าว เพื่อเป็นการปกป้องคุ้มครองภริยาและรักษาไว้ซึ่งศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ตามกฎหมายรัฐธรรมนูญ แห่งราชอาณาจักรไทยพุทธกักราช 2540 รวมทั้งเพื่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน ผู้เขียนจึงเสนอแนะให้มีการเพิ่มเติมบัญญัติในส่วนที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราระหว่างสามีภริยาที่แยกกันอยู่เข้าไว้ในประมวลกฎหมายอาญาด้วย ทั้งนี้เพื่อให้ประมวลกฎหมายอาญาของประเทศไทยได้มีการปรับปรุงตามมาตรฐานในระกับสากล