การใช้ประโยชน์ของน้ำเสียบึงมักกะสันเพื่อการปลูกผักคะน้า (Brassica oleracea L.var alboglabra Bailey) ด้วยวิธีปลูกพืชในน้ำ

Abstract

การใช้ประโยชน์ของน้ำเสียบึงมักกะสันเพื่อการปลูกผักคะน้า (Brassica oleracea L. var alboglabra Bailey) ด้วยวิธีปลูกพืชในน้ำนั้นพิจารณาจากความเป็นไปได้ในการนำน้ำเสียมาปลูกพืชในน้ำและปริมาณธาตุอาหารรวมทั้งโลหะหนักบางชนิดที่ตกค้างในผักคะน้า ผลการศึกษาการเจริญเติบโตของผักคะน้าตำรับการทดลองต่างๆ พบว่าพืชมีการดูดซึมธาตุอาหารต่างๆ จากน้ำไปใช้เพื่อการเจริญเติบโตได้แต่ผลผลิตของผักคะน้าที่ปลูกในน้ำบึงมักกะสันได้ต่ำกว่า ผักคะน้าที่ปลูกในสารละลาย HOAGLAND ส่วนผลการวิเคราะห์ปริมาณธาตุอาหารหลักและรองในผักคะน้าพบว่ามีปริมาณใกล้เคียงกันในทุกตำรับการทดลอง ตะกั่วถูกสะสมไว้ในรากและลำต้นของผักคะน้าได้ใกล้เคียงกันมีค่าประมาณ 0.58 พีพีเอ็ม ส่วนแมงกานีสนั้นสะสมไว้ที่รากมากกว่าลำต้นซึ่งมีปริมาณสูงสุดประมาณ 5.19 พีพีเอ็มซึ่งถือว่ามีค่าต่ำมากเมื่อเปรียบเทียบกับค่าที่ทำให้เกิดความเป็นพิษต่อพืช (500 พีพีเอ็ม) ผักคะน้าสามารถสะสมเหล็กไว้ได้ในปริมาณเล็กน้อย เท่ากับ 5.96 พีพีเอ็ม ผลการวิเคราะห์ปริมาณธาตุอาหารหลักและรอง (ไนโตรเจน ฟอสฟอรัส โปตัสเซียม แมกนีเซียม เหล็ก และแมงกานีส) ในน้ำเมื่อสิ้นสุดการทดลอง (8 สัปดาห์) พบว่าทุกตำรับการทดลองมีปริมาณธาตุอาหารลดน้อยลงโดยเฉพาะปริมาณแอมโมเนียม-ไนโตรเจน มีค่าลดลงจนตรวจไม่พบ เมื่อเปรียบเทียบการเจริญเติบโตในรูปของน้ำหนักสด น้ำหนักแห้ง ของผักคะน้าที่ปลูกในน้ำบึงมักกะสันที่เปลี่ยนทุก 2 สัปดาห์กับน้ำบึงมักกะสันที่เติมปุ๋ยในอัตรา 5 และ 22 มิลลิลิตร/ลิตรปรากฎว่าไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P=0.05)