การให้ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจและวิชาการของไทยต่อลาว

Abstract

นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2534 เป็นต้นมาจนปี พ.ศ. 2540 การให้ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจและวิชาการของไทยกับต่างประเทศ ได้เพิ่มขึ้นอย่างมากทั้งในด้านมูลค่าและโครงการ ในการนี้ ลาวเป็นประเทศที่ได้รับความช่วยเหลือจากไทยมากที่สุด ทั้งนี้เนื่องจากลาวมีความสำคัญต่อไทยเป็นอย่างมาก ไทยกับลาวมีวัฒนธรรมและขนบธรรมเนียมประเพณีที่ใกล้เคียงกัน ความแตกต่างของระดับการพัฒนาทางเศรษฐกิจระหว่างไทยกับลาว ก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งซึ่งเอื้ออำนวยต่อการให้ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจ และวิชาการของไทยต่อลาว อย่างไรก็ตาม การให้ความช่วยเหลือกับลาวดังกล่าวก็ยังประสบปัญหาหลายประการ อันเป็นผลมาจากความไม่พร้อมของทั้งฝ่ายไทยและฝ่ายลาว ในส่วนของฝ่ายไทยนั้น ยังไม่ได้มีการจัดองค์กรในการกำหนด และบริหารการให้ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจและวิชาการ กับต่างประเทศที่เป็นระบบ กระทรวงการต่างประเทศและกรมวิเทศสหการ เป็นหน่วยงานซึ่งมีบทบาทสำคัญเกี่ยวกับการกำหนดและบริหารนโยบายดังกล่าว โดยมีหน่วยงานอีกเป็นจำนวนมากที่เข้ามาเกี่ยวข้องในระดับปฏิบัติการ นอกจากนั้น ผู้บริหารทางด้านการเมืองซึ่งมีหน้าที่กำกับดูแล การบริหารราชการของหน่วยราชการที่เกี่ยวข้อง มักจะพยายามผลักดันให้องค์กรในความรับผิดชอบของตน มีบทบาทหลักในการกำหนดและบริหารนโยบายดังกล่าว ซึ่งสภาพดังกล่าวนี้ทำให้การให้ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจ และวิชาการของไทยกับต่างประเทศประสบปัญหาในหลายด้าน สำหรับปัญหาในกรณีของการให้ความช่วยเหลือลาวนั้นมีหลายประการ เช่น ความล่าช้าในการดำเนินโครงการต่างๆ ผู้รับทุนซึ่งมีผลการศึกษาไม่ดีมีจำนวนค่อนข้างสูง อุปกรณ์บางอย่างที่ไทยให้แก่ลาวไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างเต็มที่ ตลอดจนมักมีการเปลี่ยนแปลงโครงการระหว่างดำเนินการหลายครั้ง ฯลฯ ซึ่งปัญหาต่างๆ ดังกล่าวนี้เป็นผลมาจากการขาดองค์กรกลาง ซึ่งมีหน้าที่อย่างชัดเจนในการกำหนดและบริหารนโยบายดังกล่าว นอกจากนั้น องค์กรต่างๆ เหล่านี้ยังได้พยายามที่จะเข้ามามีส่วนร่วมในการผลักดัน ให้การกำหนดและบริหารนโยบายเป็นไปตามแนวทางและทัศนะของตน การศึกษาดังกล่าวนี้สอดคล้องกับสมมติฐานที่เชื่อว่า การให้ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจและวิชาการของไทยต่อลาวนั้น มีปัญหาในด้านโครงสร้างของอำนาจในการกำหนดและดำเนินนโยบาย อันเป็นผลสืบเนื่องมาจากการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองในระบบรัฐบาล ทำให้นโยบายการกำหนดโครงการและการบริหารงานไม่มีเอกภาพเท่าที่ควร ตามแนวคิดของ Graham T. Allison ที่เรียกว่าแนวทางการเมืองในระบบรัฐบาล"(Governmental Politics Model)