ข้อผิดของการใช้รูปวรรณยุกต์ในการเขียนของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษา

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาข้อผิดของการใช้รูปวรรณยุกต์ในการสะกดคำของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษา และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างข้อผิดของการใช้รูปวรรณยุกต์ที่เกิดขึ้นในการเขียนของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษากับพยาธิสภาพของสมอง ผลการวิจัยสรุปได้เป็น 2 หัวข้อ คือ 1. ลักษณะของข้อผิดในการสะกดคำของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษามีดังนี้ 1.1 ข้อผิดของการใช้รูปวรรณยุกต์ในการเขียนของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษามีมากกว่าคนปกติและข้อผิดของการใช้วรรณยุกต์ในการเขียนของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษามีลักษณะเด่นชัดในคำที่เกิดจากกฎการสะกดคำ 2 ข้อ คือ คำเป็นสระยาวไม่มีพยัญชนะท้าย มีและไม่มีรูปวรรณยุกต์ และคำตายสระสั้นไม่มีพยัญชนะท้ายมีและไม่มีรูปวรรณยุกต์ 1.2 ข้อผิดประเภทอื่น ได้แก่ ลักษณะข้อผิดที่นอกเหนือไปจากการสะกดวรรณยุกต์ผิด ซึ่งสามารถแยกภาษาของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษากับคนปกติได้อย่างชัดเจน ทั้งนี้ผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษามีข้อผิดประเภทนี้มากเป็นพิเศษ 1.3 คำที่สะกดไม่ได้ พบเฉพาะในผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษาแต่ไม่พบในคนปกติ 2. ความสัมพันธ์ระหว่างข้อผิดของการสะกดคำกับพยาธิสภาพทางสมองของผู้ป่วยที่มีภาวะวิปกติภาษา มีข้อสรุป คือ การสะกดคำผิดในการเขียนมีจำนวนแปรตามความรุนแรงของพยาธิสภาพทางสมอง ทั้งนี้ผู้ป่วยยังมีความบกพร่องที่แสดงออกทางด้านอื่นร่วมด้วย เช่น การพูด ข้อผิดในการสะกดคำยังเกิดจากปัจจัยอื่นที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ อายุและความเสื่อมของสมรรถภาพทางร่างกายตามอายุของผู้ป่วย และความถี่ในการใช้ภาษาโดยเฉพาะภาษาเขียน