ความเครียดของพนักงานที่ย้ายฐานปฏิบัติการจากท่าอากาศยานนานาชาติดอนเมืองไปยังท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ

Abstract

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทราบถึงระดับความเครียดของพนักงาน และปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อระดับความเครียดของพนักงาน หลังย้ายฐานปฏิบัติการไปยังท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ ทำการศึกษาจากตัวอย่างซึ่งเป็นพนักงานบริษัทการบินไทย จำกัด (มหาชน) ที่ได้ย้ายฐานปฏิบัติการจากท่าอากาศยานนานาชาติดอนเมืองไปยังท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ เป็นระยะเวลาไม่ต่ำกว่า 6 เดือน โดยเก็บข้อมูลจากตัวอย่างจำนวน 391 คน ด้วยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบมีชั้นภูมิอย่างเป็นระบบ (Stratified Systematic Sampling) จำแนกพนักงานตามฝ่าย ได้แก่ ฝ่ายการพาณิชย์สินค้าและไปรษณียภัณฑ์ ฝ่ายครัวการบิน ฝ่ายบริการลูกค้าภาคพื้น ฝ่ายบริการลานจอดและอุปกรณ์ภาคพื้น ฝ่ายช่าง และฝ่ายปฏิบัติการ สำหรับเครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูลนั้นผู้วิจัยได้ใช้แบบสำรวจโดยแบ่งคำถามออกเป็น 3 ส่วน คือ แบบสำรวจข้อมูลส่วนบุคคลทั่วไป แบบวัดความเครียด และแบบวัดสถานการณ์ที่ก่อให้เกิดความเครียด จากนั้นวิเคราะห์ผลด้วยสถิติพรรณนา (Descriptive Statistic) ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ในการอธิบายข้อมูลส่วนบุคคล สถิติอนุมาน (Inductive Statistic) ใช้ในการทดสอบสมมติฐาน ประกอบด้วย การทดสอบความสัมพันธ์กัน การทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยของประชากรสองกลุ่มที่อิสระกัน การวิเคราะห์ความแปรปรวน การทดสอบความแตกต่างรายคู่ และการวิเคราะห์การถดถอย สำหรับการวิจัยครั้งนี้ พบว่า ตัวอย่างโดยส่วนใหญ่ร้อยละ 42.2 มีความเครียดระดับสูง ปัจจัยส่วนบุคคลที่มีความสัมพันธ์กับระดับความเครียดหลังการย้ายฐานปฏิบัติการ อย่างมีนัยสำคัญอย่างยิ่ง (p<0.01) ได้แก่ เพศ อายุ สถานภาพสมรส ระดับการศึกษา สถานภาพทางเศรษฐกิจ ปัจจัยด้านอาคารปฏิบัติงาน อายุงาน และฝ่ายงาน ในขณะที่รายได้ต่อเดือน ความสัมพันธ์กับระดับความเครียดอย่างมีนัยสำคัญ (p < 0.05) นอกจากนั้นยังพบว่าเพศ อายุ สถานภาพทางเศรษฐกิจ อายุงาน และฝ่ายงาน ที่แตกต่างกันนั้นยังส่งผลให้ค่าเฉลี่ยคะแนนความแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญอย่างยิ่ง (p < 0.01) อีกด้วย สำหรับสถานภาพสมรส รายได้เฉลี่ยต่อเดือน และอาคารปฏิบัติงาน ที่แตกต่างกันส่งผลให้คะแนนความเครียดเฉลี่ยมีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ (p < 0.05) สำหรับผลการวิเคราะห์ปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม และทิศทางของปัจจัยที่ส่งผลต่อระดับความเครียดหลังย้ายฐาน พบว่า ปัจจัยสิ่งแวดล้อมด้านสภาพแวดล้อมทางกายภาพ ได้แก่ ความเพียงพอของพื้นที่ให้บริการกับความต้องการของผู้ใช้บริการ ความพร้อมด้านเทคโนโลยีของสถานที่ทำงาน ความเพียงพอของเครื่องมือที่ใช้ในการทำงาน ความเหมาะสมของอุณหภูมิของสถานที่ทำงาน และความพร้อมของบริเวณที่ทำงานภายนอก มีอิทธิพลต่อคะแนนความเครียดอย่างมีนัยสำคัญอย่างยิ่ง (p < 0.01) ในขณะที่และความปลอดภัยภายนอกอาคาร มีอิทธิพลต่อคะแนนความเครียดอย่างมีนัยสำคัญ (p < 0.05) ระยะทางที่ใช้ในการเดินทาง ค่าใช้จ่ายในการเดินทาง เวลาที่ใช้ในการเดินทางจากที่พักถึงที่ทำงาน และสภาพการจราจรระหว่างที่พักถึงที่ทำงาน มีอิทธิพลต่อคะแนนความเครียดอย่างมีนัยสำคัญอย่างยิ่ง (p < 0.01) ซึ่งปัจจัยดังกล่าวมีอิทธิพลต่อคะแนนความเครียดในทิศทางบวกทั้งสิ้น และปัจจัยทั้ง 10 ปัจจัยนี้จะเป็นปัจจัยที่ใช้ในการพยากรณ์ หรือประมาณค่าคะแนนความเครียด ซึ่งมีร้อยละของความสามารถในการพยากรณ์เป็น 92.5