ความถนัดทั่วไปของนักเรียนมัธยมศึกษาที่พิการทางกาย

Abstract

การวิจัยจนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความถนัดทั่วไปของนักเรียนท่าบกพร่องทางร่างกายที่กำลังศึกษาในระดับมัธยมศึกษา โดยศึกษาเปรียบเทียบความถนัดทั่วไป 9 ด้าน ของนักเรียนที่บกพร่องทางร่างกาย 3 กลุ่ม และเปรียบเทียบกับความถนัดทั่วไปของนักเรียนปกติ เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบควมข้อมูล คือ แบบสอบความถนัดทั่วไปฉบับภาษาไทยของกรมวิชาการ ซึ่งใช้วัดความถนัดทั่วไป 9 ด้าน ได้แก่ เชาวน์ทั่วไป ความสามารถทางภาษา ความสามารถทางเลขจำนวน ความสามารถในการมองภาพมิติ การรับรู้รูปฟอร์ม การรับรู้ทางงานเสมียน ความสัมพันธ์กันของการเคลื่อนไหว ความคล่องแคล่วในการใช้นิ้ว และความคล่องแคล่งในการใช้มือ กลุ่มตัวอย่างประชากร ได้แก่นักเรียนมัธยมศึกษาที่บกพร่องทางร่างกาย 283 คน เป็นนักเรียนร่างกายพิการ 43 คน หูตึง 94 คน และหูหนวก 146 คน พร้อมด้วยนักเรียนปกติ 283 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยศึกษาเปรียบเทียบกับปรกติวิสัของกลุ่มปรกติ และการทดสอบค่าที (t-test) ได้ข้อค้นพบดังนี้ 1.จากการศึกษาเปรียบเทียบความถนัดทั่วไปของนักเรียนที่บกพร่องทางร่างกายกับปรกติของกลุ่มปรกติ พบว่า นักเรียนที่บกพร่องทางร่างกาย (ร่างกายพิการ หูตึง และหูหนวก) มีความถนัดทั่วไปต่ำกว่าปรกติวิสัยของกลุ่มปรกติ เมื่อแยกศึกษาแต่ละด้านของความถนัดทั่วไป พบว่า ต่ำกว่าในด้านเชาวน์ทั่วไป ความสามารถทางภาษา และความสามารถทางเลขจำนวนแต่สูงกว่าในด้านความคล่องแคล่วในการใช้มือ ส่วนด้านอื่น ๆ ใกล้เคียงกัน จากการศึกษาแต่ละกลุ่มของนักเรียนที่บกพร่องทางร่างกาย พบว่า นักเรียนที่บกพร่องทางร่างกายทั้ง 3 กลุ่ม (ร่างกายพิการ หูตึง และหูหนวก) มีความถนัดทั่วไปต่ำกว่า ปรกติวิสัยของกลุ่มปรกติ เมื่อแยกศึกษาแต่ละด้านของความถนัทั่วไปพบว่า นักเรียนร่างกายพิการมมีความถนัทั่วไป ต่ำกว่า ปรกติวิสัยของกลุ่มปรกติในด้านความสัมพัน์กันของการเคลื่อนไหว ความคล่องแคล่วในการใช้นิ้วและความคล่องแคล่วในการใช้มือ ส่วนด้านอื่นๆ ใกล้เคียงกัน นักเรียนหูตึงมีความถนัดทั่วไป ตำกว่าปรกติวิจัยของกลุ่มปรกติในด้านเชาวน์ทั่วไป ความสามารถทางภาษา และความสามารถทางเลขจำนวน แต่สูงกว่าในด้านความคล่องแคล่วในการใช้มือ ส่วนดานอื่น ๆ ใกล้เคียงกัน นักเรียนหูหนวกมีความถนัดทั่วไป ตำกว่าปรกติวิสัยของกลุ่มปรกติในด้านเชาว์นทั่วไป ความสามารถทางภาษา และความสามารถทางเลขจำนวนแต่สูงกว่าในด้านความคล่องแคล่วในการใช้มือ ส่วนด้านอื่น ๆ ใกล้เคียงกัน 2.จากการเปียบเทียบความถนัดทั่วไปของนักเรียนที่บกพร่องทางร่างกายกับของของนักเรียนปกติ พงว่า นักเรียนที่บกพร่องทางกาย (ร่างกายพิการ หูตึง และหูหนวก)มีความถนัดทั่วไปต่ำกว่าของนักเรียนปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ แต่เมื่อแยกศึกษาแต่ละด้านของความถนัดทั่วไป พบว่าต่ำกว่าเชาวน์ทั่วไป ความสามารถทางภาษา ความสามารถทางเลขจำนวน และการรับรู้ทางงานเสมียน แต่สูงกว่าในด้านความคล่องแคล่วในการใช้มือ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ส่วนด้านอื่น ๆ แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ จากการศึกษาแต่ละกลุ่มของนักเรียนที่บกพร่องทางร่างกาย พบว่านักเรียนร่างกายพิการ และนักเรียนหูหนวกมีความถนัดทั่วไปตำกว่าของนักเรียนปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ แต่ความถนัดทั่วไปของนักเรียนหูตึง กับของนักเรียนปกติแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ แต่เมื่อแยกศึกษาแตะละด้านของความถนัดทั่วไป พบว่า นักเรียนร่างกายพิการมีความถนัดทั่วไปของนักเรียนปกติในด้านการรับรู้รูปฟอร์ม และความคล่องแคล่วในการใช้นิ้ง อย่างมีนันสำคัญทางสถิติส่วนด้านอื่น ๆ แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ นักเรียนหูตึงมีความถนัดทั่วไปต่ำกว่าของนักเรยนปกติในด้านเชาวน์ทั่วไป ความสามารถทางภาษา และความสามารถทางเลขจำนวน แต่สูงกว่าในด้าน ความสามารถในการมองภาพมิติ การรับรู้รูปฟอร์ม ความคล่องแคล่วในการใช้นิ้ว และความคล่องแคล่วในการใช้มือ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติส่วนด้านอื่น ๆ แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ นักเรียนหูหนวกมีความถนัดทั่วไปสูงกว่า ของนักเรียนปกติในด้านความคล่องแคล่วในการใช้นิ้ว และความคล่องแคล่วในการใช้มือ ส่วนด้านอื่นๆ ต่ำกว่า อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ