ผลของปฏิสัมพันธ์ทางสังคมที่มีต่อการยึดตนเป็นศูนย์กลาง ด้านการมองเห็นตำแหน่งของวัตถุของเด็กอนุบาล

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาถึงผลของปฏิสัมพันธ์ทางสังคมที่มีต่อการยึดตนเป็นศูนย์กลางด้านการมองเห็นตำแหน่งของวัตถุของเด็กอนุบาล โดยมีสมมุติฐานว่า การมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมจะมีผลทำให้การยึดตนเป็นศูนย์กลางด้านการมองเห็นตำแหน่งของวัตถุลดน้อยลง กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนในระดับอนุบาลและเตรียมประถมปีที่ 1 จำนวน 96 คน จากโรงเรียนเซนต์แอนโทนี อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา ผู้วิจัยได้ทำการวัดการยึดตนเป็นศูนย์กลาง จำนวน 62 คน เด็กที่อยู่ในระยะหัวเลี้ยวหัวต่อจำนวน 14 คน และเด็กที่ไม่ยึดตนเป็นศูนย์กลาง จำนวน 20 คน ผู้วิจัยได้สุ่มเด็กที่ยึดตนเป็นศูนย์กลางมา 32 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง 16 คน กลุ่มควบคุม 16 คน โดยที่เด็กทั้งสองกลุ่มมีคะแนนจากการทดสอบการยึดตนเป็นศูนย์กลางไม่แตกต่างกัน ให้เด็กในกลุ่มทดลองเลือกจับคู่กับเด็กที่ไม่ยึดคนเป็นศูนย์กลางเป็นคู่ๆ ได้ 16 คู่ และจัดสภาพให้เด็กทั้ง 16 คู่ มีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมโดยช่วยกันแก้ปัญหาการมองตำแหน่งของวัตถุ 4 ชุด หนึ่งสัปดาห์ต่อมาผู้วิจัยได้วัดการยึดตนเป็นศูนย์กลางของเด็กในกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมอีกครั้งหนึ่ง ผลการวิจัยเป็นดังนี้คือ 1. กลุ่มทดลองที่มีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม มีการยึดตนเป็นศูนย์กลางด้านการมองเห็นตำแหน่งของวัตถุน้อยกว่ากลุ่มควบคุมที่ไม่มีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม 2. ภายหลังการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม กลุ่มทดลองมีการยึดตนเป็นศูนย์กลางด้านการมองเห็นตำแหน่งของวัตถุน้อยกว่าก่อนมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม