ปัญหาทางการตลาดของผลิตภัณฑ์เครื่องเขินไทย

Abstract

ผลิตภัณฑ์เครื่องเขินไทยเป็นหัตถกรรมที่ได้มีการทำสืบทอดกันมานานแล้วในจังหวัดเชียงใหม่ และได้รับการส่งเสริมฟื้นฟูจากหน่วยงานของรัฐบาลมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ก็ยังไม่เจริญรุดหน้าเท่าที่ควร จากการศึกษาพบว่าการผลิตเครื่องเขินมีลักษณะเป็นหัตถกรรมภายในครอบครัวที่อาศัยแรงงานภายในครอบครัวเป็นส่วนใหญ่ ในการผลิตต้องใช้เวลานานและความชำนาญจากแรงงานที่มีฝีมือจึงจะได้เครื่องเขินที่สวยงามประณีตเรียบร้อย ผู้ประกอบการเครื่องเขินส่วนใหญ่เป็นผู้ผลิตรายเล็กขาดความรู้ความเข้าใจถึงการดำเนินงานอย่างเป็นระบบ ไม่มีหลักการทั้งด้านการจัดการและการตลาด ไม่มีการวางแผนและนำกลยุทธทางการตลาดมาใช้ในการดำเนินงานเท่าที่ควร คงมุ่งสนใจแต่เรื่องการผลิตและการปรับปรุงด้านการผลิตเป็นสำคัญ ผู้ผลิตให้ความสนใจในการปรับปรุงคุณภาพของผลิตภัณฑ์และเพิ่มปริมาณการผลิต แต่การพัฒนาและการปรับปรุงผลิตภัณฑ์เพื่อสนิงความต้องการของผู้บริโภคยังมีไม่มากนัก โดยเฉพาะในเรื่องการบรรจุหีบห่อและตราสินค้า สำหรับการกำหนดราคามีการบวกส่วนเพิ่มจากต้นทุนที่ประเมินไว้ ส่วนช่องทางการจำหน่ายนั้นผู้ผลิตรายเล็กขายส่งให้คนกลางทั้งในกรุงเทพฯ และเชียงใหม่ เพื่อนำไปจำหน่ายต่อไป มีผู้ผลิตรายใหญ่เพียงใหม่กี่รายที่มีร้านค้าปลีกของตน และด้านการส่งเสริมการจำหน่ายผู้ผลิตและผู้จำหน่ายส่วนใหญ่ยังไม่มีการนำเอาการส่งเสริมการจำหน่ายมาเป็นเครื่องมือทางการตลาดเท่าที่ควร ด้านผู้บริโภคซึ่งมีทั้งชาวไทยและนักท่องเที่ยวชาวต่างประเทศนิยมซื้อเครื่องเขินลายทองรดน้ำมากกว่าเครื่องเขินประเภทอื่น เพื่อเป็นของฝากและของที่ระลึกเป็นส่วนใหญ่ทั้งนี้ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อของผู้บริโภคก็คือ ความละเอียดประณีตสวยงามของเครื่องเขิน ปัญหาของผลิตภัณฑ์เครื่องเขินมีดังนี้คือ 1. ปัญหาด้านการผลิต ได้แก่ ปัญหาเรื่องปริมาณและราคาวัตถุดิบแน่นอน ขาดแคลนแรงงานที่มีฝีมือ คุณภาพและปริมาณการผลิตไม่สอดคล้องกับความต้องการ ขาดการปรับปรุงเทคนิคการผลิตและรูปแบบผลิตภัณฑ์ 2. ปัญหาด้านการจัดการ ได้แก่ ปัญหาขาดความรู้ความเข้าใจในการดำเนินธุรกิจ ปัญหาเงินทุนไม่เพียงพอ 3. ปัญหาด้านการตลาด ได้แก่ ปัญหาการแข่งขันตัดราคาทั้งผู้ผลิตและจำหน่วยไม่สามารถหาตลาดที่แน่นอนได้ พ่อค้าคนกลางกดราคารับซื้อ การส่งเสริมการจำหน่ายมีน้อยมากและปัญหาเรื่องการส่งออก สำหรับข้อเสนอแนะมีดังนี้ 1. ด้านการผลิต ได้แก่ หน่วยงานรัฐบาลที่เกี่ยวข้องควรมีการจัดการฝึกอบรมทางด้านเทคนิคการผลิตอย่างต่อเนื่อง และการห้ามการส่งออกยางรัก 2. ด้านการจัดการ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรมีการอบรมเพื่อให้ผู้ผลิตและจำหน่ายมีความรู้ความเข้าใจเรื่องการดำเนินธุรกิจ และพิจารณาจัดตั้งหน่วยงานให้ความช่วยเหลือเรื่องเงินทุนในส่วนภูมิภาคด้วย 3. ด้านการตลาด ได้แก่ ผู้ผลิตและผู้จำหน่ายควรใช้กลยุทธทางการตลาดในการขยายตลาด มีการพัฒนาปรับปรุงผลิตภัณฑ์เครื่องเขินให้เป็นไปตามความต้องการของตลาด การใช้หีบห่อและตราสินค้าเพื่อให้ผลิตภัณฑ์มีมูลค่าเพิ่มขึ้น และผู้ผลิตควรมีการรวมตัวกันในรูปของชมรมผู้ผลิตเครื่องเขินเพื่อแก้ปัญหาด้านการตลาดและการส่งเสริมการจำหน่วยร่วมกันนอกจากนี้หน่วยงานรัฐบาลควรให้ความช่วยเหลือในการอบรมผู้ผลิตและจำหน่ายให้มีความรู้ความเข้าใจเรื่องหลักการตลาดและด้านอื่นๆ อย่างต่อเนื่องกันไปอีกด้วย