การเปรียบเทียบลักษณะบุคลิกภาพระหว่างเยาวชนผู้มีประวัติ และไม่มีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความแตกต่างของคะแนนการตอบแบบทดสอบ เอ็ม เอ็ม พี ไอ ระหว่างเยาวชนผู้มีประวัติและไม่มีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย กลุ่มตัวอย่างเป็นเยาวชนอายุระหว่าง 15-25 ปี จำนวน 92 คน แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มคือ กลุ่มเยาวชนผู้มีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย เป็นเยาวชนผู้กระทำการพยายามฆ่าตัวตายโดยกินยารักษาเกินขนาด กินสารพิษหรือทำร้ายตนเอง และแพทย์ได้ช่วยเหลือจนผ่านพ้นภาวะอันตราย และได้รับการบำบัดรักษาทางจิตใจ และแพทย์ได้วินิจฉัยว่าไม่เป็นโรคจิต จำนวน 46 คน และกลุ่มเยาวชนผู้ไม่มีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย เป็นเยาวชนผู้มาเยี่ยมผู้ป่วยที่โรงพยาบาลศิริราช ซึ่งให้ความร่วมมือในการตอบแบบทดสอบบุคลิกภาพ เป็นผู้ที่ไม่เคยกระทำหรือได้รับการรักษาในสถานพยาบาลอันเนื่องจากการพยายามฆ่าตัวตายจำนวน 46 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบทดสอบบุคลิกภาพ เอ็ม เอ็ม พี ไอ ของสตาร์ค อาร์ ฮาทะเวย์ และเจชาร์นเลย์ แมคคินเลย์ (Starke R. Hathaway and J. Charnley Mckinley) ซึ่งใช้ครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2485 ฉบับแปลภาษาไทยและปรับปรุงครั้งที่ 2 พ.ศ. 2515 โดย เกษมศักดิ์ ภูมิศรีแก้ว ในมาตรที่ใช้ประเมินลักษณะอาการเจ็บป่วยทางจิตและประสาท 4 มาตรคือ มาตรวัดอาการดีเพรสชั่น มาตรวัดอาการฮีสทีเรีย มาตรวัดลักษณะไซโคแพททิค ดิวิเอท และมาตรวัดอาการไซแคสธีเนีย โดยมีสมมุติฐานว่า มีความแตกต่างของคะแนนการตอบแบบทดสอบเอ็ม เอ็ม พี ไอ ในมาตรวัดอาการดีเพรสชั่น มาตรวัดอาการฮีสทีเรีย มาตรวัดลักษณะไซโคแพททิค ดิวิเอท และมาตรวัดอาการไซแคสธีเนีย ระหว่างเยาวชนผู้มีประวัติ และไม่มีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลคือการทดสอบค่าที (t-test) ผลการวิจัยที่สำคัญพบว่ามีความแตกต่างของคะแนนการตอบแบบทดสอบเอ็ม เอ็ม พี ไอ ในมาตรวัดอาการดีเพรสชั่น มาตรวัดอาการฮีสทีเรีย มาตรวัดลักษณะไซโคแพททิค ดิวิเอท และมาตรวัดอาการไซแคสธีเนีย ระหว่างเยาวชนผู้มีประวัติและเยาวชนผู้ไม่มีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 โดยกลุ่มเยาวชนผู้มีประวัติพยายามฆ่าตัวตายได้คะแนนในการตอบแบบทดสอบสูงกว่ากลุ่มเปรียบเทียบ