ความสัมพันธ์ระหว่างความถนัดทางการเรียนภาษา ความถนัดทางวิชาชีพ และความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเทคนิค ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง วิทยาลัยเทคโนโลยีและอาชีวศึกษา

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความถนัดทางการเรียนภาษากับความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเทคนิค ความถนัดทางวิชาชีพกับความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเทคนิค และความถนัดทางการเรียนภาษากับความถนัดทางวิชาชีพ ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง วิทยาลัยเทคโนโลยีและอาชีวศึกษา กลุ่มตัวอย่างประชากรที่ใช้ในการวิจัยเป็นนักศึกษาในกลุ่มเทคนิคการผลิตซึ่งเรียนอยู่ชั้นปีที่ 1 ปีการศึกษา 2528 ใน 8 วิทยาเขต จำนวน 263 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ แบบสอบความถนัดทางการเรียนภาษาของสถาบันภาษาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และแบบสอบความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเทคนิคที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นเอง ซึ่งประกอบด้วย 4 ทักษะ ได้แก่ ทักษะการฟัง ทักษะการพูด ทักษะการอ่านและทักษะการเขียน แบบสอบความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเทคนิคชุดนี้ได้ผ่านการตรวจสอบความถูกต้องทางภาษาและความตรงเชิงเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิ 5 ท่าน และผ่านการทดลองใช้ 2 ครั้ง มีค่าความเที่ยงของแบบสอบเท่ากับ 0.92 ผู้วิจัยได้เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยตนเอง แล้วนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์หาค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และแบบทดสอบความมีนัยสำคัญของค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ด้วยค่าที (t-test) ผลการวิจัยพบว่า 1. ความถนัดทางการเรียนภาษาของนักศึกษาในวิทยาเขตเทคนิคกรุงเทพ วิทยาเขต เทคนิคนนทบุรี วิทยาเขตเทคนิคภาคพายัพ วิทยาเขตเทคนิคของแก่น และวิทยาเขตเทคนิคภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีความสัมพันธ์ในทางบวกกับความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเทคนิคอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 2. ความถนัดทางวิชาชีพของนักศึกษาในวิทยาเขตเทคนิคกรุงเทพ วิทยาเขตเทคนิคนนทบุรี วิทยาเขตเทคนิคขอนแก่น และวิทยาเขตเทคนิคตะวันออกเฉียงเหนือ มีความสัมพันธ์ในทางบวกกับความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเทคนิคอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 3. ความถนัดทางการเรียนภาษาเฉพาะของนักศึกษาในวิทยาเขตเทคนิคภาคใต้มีความสัมพันธ์ในทางลบกับความถนัดทางวิชาชีพอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05