การกำจัดตะกั่วและแคดเมียมจากน้ำเสียสังเคราะห์โดยใช้ถ่านกระดูก กระตุ้นโดยซิงก์คลอไรด์

Abstract

งานวิจัยนี้ทำการศึกษาประสิทธิภาพของถ่านกระดูกกระตุ้นโดยซิงก์คลอไรด์เพื่อการกำจัดโลหะหนัก 2 ชนิดจากน้ำเสียสังเคราะห์ ได้แก่ ตะกั่ว และแคดเมียม โดยศึกษาลักษณะพื้นผิว และ โครงสร้างของถ่านกระดูก ซึ่งถูกกระตุ้นโดยซิงก์คลอไรด์ต่อกระดูกบดที่อัตรา ส่วนเท่ากับ 1:1, 1.5:1 และ 2:1 เพื่อศึกษาสัดส่วนที่ดีที่สุด และจะถูกเลือกเป็นตัวแทนในการศึกษาประสิทธิภาพการกำจัดแบบแบตช์ต่อไป จากผลการวิเคราะห์พบว่าถ่านกระดูกซึ่งถูกกระตุ้นด้วยสัดส่วน 1:1 ให้ค่าพื้นที่ผิว ปริมาตรจำเพาะของโพรง และปริมาณผลึกอะพาไตต์ มากที่สุดโดยชนิดของผลึกส่วนใหญ่ที่พบภายหลังการกระตุ้นมีดังนี้ Ca[subscript 10](PO[subscript 4])[subscript 6](CI) [subscript 2] CaZn[subscript 2](PO[subscript 4]) [subscript 2].2H[subscript 2]O และ Ca[subscript 10x]Zn[subscript x](PO[subscript 4]) [subscript 6](OH) [subscript 2] และชนิดผนึกส่วนใหญ่ที่พบภายหลังการกำจัดตะกั่วคือ Pb[subscript10](PO[subscript 4]) [subscript 6](CI) [subscript 2] สำหรับภายหลังกำจัดแคดเมียม พบว่าชนิดผลึกไม่มีการเปลี่ยนแปลง จึงสรุปได้ว่ากลไกการกำจัดตะกั่วในน้ำเสียสังเคราะห์ คือ การละลายและการตกตะกอน และกลไกการกำจัดแคดเมียม คือการดูดติดผิว จากการศึกษาแบบแบตช์ พบว่าถ่านกระดูกสามารถกำจัดตะกั่วได้ดีกว่าแคดเมียมมาก สำหรับการทดสอบกับน้ำเสียสังเคราะห์ตะกั่ว 50 มก./ล. และน้ำเสียสังเคราะห์แคดเมียม 10 มก./ล. พบว่าพีเอชที่เหมาะสมคือ 4 และ 7 ตามลำดับ ซึ่งจากผลการทดลองสามารถสรุปได้ว่า ความสามารถในการกำจัดตะกั่วโดยกลไกการละลาย และการตกตะกอน ของถ่านกระดูก มากที่สุดถึง 1,002 มก.ตะกั่ว/ก.ถ่านกระดูก หรือ ร้อยละ 68.38 และความสามารถในการกำจัดแคดเมียมโดย กลไกการดูดติดผิวของถ่านกระดูก มากที่สุดถึง 22.06 มก.แคดเมียม/ก.ถ่านกระดูก หรือร้อยละ 24.70