การศึกษาความชุกและความเสี่ยงของโรคพาร์กินสันในนักมวยไทย

Abstract

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความชุกของโรคพาร์กินสัน ในนักมวยไทย ที่มา โรคพาร์กินสันในนักมวยเป็นกลุ่มอาการทางการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติซึ่งพบในนักมวย เชื่อว่าเกิดจากการได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะสะสมเป็นเวลานาน แม้ว่าในปัจจุบันยังไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนว่าการบาดเจ็บที่ศีรษะเป็นเวลานานก่อให้เกิดอาการของโรคพาร์กินสันได้หรือไม่ แต่เชื่อว่าน่าจะเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เกิดโรคพาร์กินสันได้ ในประเทศไทยมวยเป็นกีฬาที่ได้รับความนิยมสูง มีนักมวยเป็นจำนวนมากจึงเป็นโอกาสดีที่จะศึกษาถึงความชุกและความสัมพันธ์ของการเกิดโรคพาร์กินสันในนักมวย วิธีการศึกษา นักมวยที่ลงทะเบียนกับสมาคมนักมวยทุกท่านจะได้รับแบบสอบถามถึงอาการ ของโรคพาร์กินสันทางไปรษณีย์ นักมวยที่มีอาการของโรคพาร์กินสันจากแบบสอบถามและตอบแบบสอบถามกลับ จะได้รับเชิญให้มาตรวจร่างกายเพิ่มเติม เพื่อประเมินอาการของโรคพาร์กินสันโดยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางระบบประสาท การวินิจฉัยโรคพาร์กินสันใช้เกณฑ์การวินิจฉัยตาม UKPDSBB ผลการศึกษา จากนักมวย 1,005 คนที่มีชื่อในทะเบียน 704 คนหรือ 70% ส่งแบบสอบถามกลับ ในจำนวนนี้พบว่ามี นักมวย 8 รายมีอาการ parkinsonism โดยมีนักมวยที่ป่วยเป็นโรคพาร์กินสันทั้งหมด 5 ราย โรคพาร์กินสันที่เกิดจากหลอดเลือดสมองอีก 2ราย โรค progressive supranuclear palsy 1 ราย นอกจากนี้ยังพบโรคในกลุ่มการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ ได้แก่ cervical dystonia, blephalospasm และ Meige ‘s syndrome. นักมวยที่มีอาการของโรคพาร์กินสันมีอายุที่มากกว่ากลุ่มที่ไม่มีอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (71.2 ± 5.3 vs. 57.1 ± 0.8, p = 0.003) การขึ้นชกมวยมากกว่า 100 ครั้งมีความสัมพันธ์ กับการเกิดโรคพาร์กินสันในนักมวยอย่างมีนัยสำคัญ (p=0.01) ความชุกของโรคพาร์กินสันในนักมวยไทยเท่ากับ 0.71% (95% CI: 0.09 to 1.33) ในขณะที่ความชุกในประชากรทั่วไปจากการศึกษาเบื้องต้นเท่ากับ 0.29%( 95%CI: 0.22 to 0.39) สรุปผลการศึกษา ความชุกของโรคพาร์กินสันที่เพิ่มขึ้น แสดงถึงความสัมพันธ์ของการบาดเจ็บที่ศีรษะสะสมเป็นเวลานานกับการเกิดโรคพาร์กินสันในนักมวยไทย การขึ้นชกมวยมากกว่า 100 ครั้ง และอายุที่เพิ่มขึ้นเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดโรคพาร์กินสันในนักมวยไทย