ผลการฝึกการทรงตัวแบบมีรูปแบบและการฝึกแบบสุ่มที่มีต่อความสามารถในการทรงตัวและเวลาที่ใช้ในการเตะของนักกีฬาเทควันโด อายุ 8-12 ปี

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของโปรแกรมการฝึกการทรงตัวแบบมีรูปแบบ (Patterned Balance Training: PT) และการฝึกการทรงตัวแบบสุ่ม (Randomized Balance Training: RT) ต่อการทรงตัวแบบอยู่นิ่ง (Static Balance) แบบเคลื่อนไหว (Dynamic Balance) และเวลาที่ใช้ในการเตะของนักกีฬาเทควันโด อายุ 8-12 ปี วิธีดำเนินการวิจัย: ผู้เข้าร่วมงานวิจัยคือ นักกีฬาเทควันโด อายุระหว่าง 8-12 ปี จำนวน 15 คน แบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่ม PT กลุ่มที่รับการฝึกการทรงตัวแบบมีรูปแบบ (8 คน) และกลุ่ม RT คือ กลุ่มที่รับการฝึกการทรงตัวแบบสุ่ม (7 คน) เพื่อฝึกการทรงตัวสัปดาห์ละ 3 ครั้ง เป็นเวลา 4 สัปดาห์ ทดสอบทั้งหมด 2 ครั้ง คือ ก่อนและหลังการฝึกการทรงตัว ตัวแปรที่เก็บรวบรวมข้อมูลได้แก่ การทดสอบการทรงตัวแบบอยู่นิ่ง 2 วิธี คือ การทดสอบด้วยเครื่องฝึกและประเมินการทรงตัว (Bio Sway) และวิธีทดสอบ Single Leg Stance ส่วนการทรงตัวแบบเคลื่อนไหวทดสอบด้วยวิธี One Leg Hop และการทดสอบปฏิกิริยาตอบสนองขณะเตะท่า Front Kick และ Round Kick โดยวัด Reaction Time, Movement Time และ Response Time นำผลที่ได้มาวิเคราะห์ข้อมูลสถิติโดยใช้ Independent t-test ในการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่ม และ Dependent pair t-test เพื่อเปรียบเทียบก่อนและหลังการฝึก กำหนดระดับความมีนัยสำคัญทางสถิติที่ p-value ≤ 0.05 ผลการวิจัย: ผลการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่ม พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญของดัชนีภาพรวม (BI) และดัชนีในทิศทาง Medial/Lateral (M/L) แต่ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญของการทดสอบ Single Leg Stance ในขณะที่การทดสอบ One Leg Hop พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญเฉพาะระยะทางการกระโดด ส่วนการทดสอบเวลาปฏิกิริยาของการเตะของทั้ง 2 ท่า พบว่าผลการทดสอบทุกตัวแปรไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างกลุ่ม แต่เมื่อเปรียบเทียบก่อนและหลังการฝึก พบว่า กลุ่ม PT มีค่า Bio Sway Index ลดลงทุกทิศทางอย่างมีนัยสำคัญ ในขณะที่กลุ่ม RT ลดลงเฉพาะดัชนีในภาพรวม และดัชนี M/L เท่านั้น ส่วนในการทดสอบ Single Leg Stance และ One Leg Hop พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญของทั้ง 2 กลุ่ม ทั้งระยะทางและระยะเบี่ยงเบน ส่วนเวลาที่ใช้ในการเตะทั้ง 2 ท่าเตะ พบว่าเฉพาะกลุ่ม RT แสดงการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญในทุกตัวแปร ยกเว้น Movement Time ในท่า Front Kick ขณะที่กลุ่ม PT แสดงแนวโน้มการลดลงของเวลาทุกตัวแปร แต่ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ สรุปผลการวิจัย: การฝึกการทรงตัวทั้ง 2 รูปแบบ สามารถพัฒนาความสามารถของการทรงตัวทั้งแบบอยู่นิ่งและแบบเคลื่อนไหวได้ โดยพบว่าการฝึกการทรงตัวแบบมีรูปแบบสามารถพัฒนาการทรงตัวแบบอยู่นิ่งได้ชัดเจนกว่า แต่ในทางกลับกันการฝึกการทรงตัวแบบสุ่มสามารถพัฒนาการทรงตัวแบบเคลื่อนไหวได้ชัดเจนกว่า อย่างไรก็ตาม การฝึกการทรงตัวทั้ง 2 รูปแบบมีแนวโน้มในการพัฒนาเวลาที่ใช้ในการเตะทั้ง 2 ท่า โดยการฝึกการทรงตัวแบบสุ่มมีการลดลงของ Reaction Time, Movement Time และResponse Time ของการเตะทั้ง 2 ท่า อย่างมีนัยสำคัญ ยกเว้น Movement Time ของท่าเตะ Front Kick