การศึกษาสมรรถนะของอุปกรณ์ทำความเย็นแบบสัมผัสและระเหยโดยตรง

Abstract

ระบบทำความเย็นแบบสัมผัสและระเหยโดยตรงมีการติดตั้งใช้งานกันอย่างแพร่หลายในภาคเกษตรกรรม เช่น ในโรงเรือนเพาะปลูก หรือโรงเรือนเลี้ยงสัตว์ เนื่องจากมีข้อดี คือ สามารถลดอุณหภูมิอากาศภายในระบบ โดยมีต้นทุนในการติดตั้ง การทำงาน และการบำรุงรักษาตํ่าเมื่อเทียบกับระบบปรับอากาศแบบอื่น แต่ปัญหาที่สำคัญของระบบนี้ คือ หากอากาศภายนอกมี ความชื้นสัมพัทธ์สูง ระบบจะสามารถลดอุณหภูมิอากาศลงได้ไม่มากนัก งานวิจัยนี้ เป็นการศึกษาสมรรถนะของอุปกรณ์ทำความเย็นแบบสัมผัสและระเหยโดยตรง ทั้งแบบอะเดียบาติกและแบบที่ไม่เป็นอะเดียบาติก โดยทำการศึกษาผลของอัตราการไหลเชิงมวลของน้ำและความเร็วลมที่มีต่ออุปกรณ์แบบอะเดียบาติก และศึกษาผลของอุณหภูมิน้ำขาเข้าและอัตราส่วนมวลน้ำต่อมวลอากาศที่มีต่ออุปกรณ์แบบที่ไม่เป็นอะเดียบาติก จากผลการทดลอง พบว่า ในส่วนของอุปกรณ์ทำความเย็นแบบสัมผัสและระเหยโดยตรงแบบอะเดียบาติก อัตราการไหลเชิงมวลของน้ำจะไม่ส่งผลต่ออุณหภูมิอากาศขาออกอย่างมีนัยสำคัญ แต่ความเร็วลมจะมีผลต่ออุณหภูมิอากาศขาออกของอุปกรณ์ กล่าวคือ การใช้ความเร็วลมตํ่า จะส่งผลให้อุณหภูมิอากาศขาออกลดตํ่าลง สำหรับในส่วนของอุปกรณ์ทำความเย็นแบบสัมผัสและระเหยโดยตรงแบบที่ไม่เป็นอะเดียบาติก อุณหภูมิน้ำขาเข้าที่จ่ายให้อุปกรณ์จะ มีผลต่ออุณหภูมิอากาศขาออก กล่าวคือ เมื่อลดอุณหภูมิน้ำขาเข้าลง จะส่งผลให้อุณหภูมิอากาศขาออกลดตํ่าลง ปัจจัยที่มีผลต่ออุณหภูมิอากาศขาออกที่สำคัญอีกประการหนึ่ง คือ อัตราส่วนมวลน้ำต่อมวลอากาศ จากการศึกษาพบว่า การเพิ่มอัตราส่วนมวลน้ำต่อมวลอากาศ จะมีผลทำให้อุณหภูมิอากาศขาออกลดตํ่าลง นอกจากนี้ จากการทดลองยังพบอีกด้วยว่า ที่อุณหภูมิน้ำขา เข้าเดียวกัน การใช้อัตราส่วนมวลน้ำต่อมวลอากาศเท่ากัน อุณหภูมิอากาศขาออกจะมีค่าใกล้เคียงกัน