ปัจจัยที่มีผลต่อการขาดความรับผิดชอบทางจริยธรรมของนักหนังสือพิมพ์ในมุมมองของนักหนังสือพิมพ์

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่ทำให้นักหนังสือพิมพ์ขาดความรับผิดชอบทางจริยธรรมในมุมมองของนักหนังสือพิมพ์ รวมถึงศึกษาทัศนคติและความคิดเห็นของนักหนังสือพิมพ์ที่มีต่อจรรยาบรรณวิชาชีพหนังสือพิมพ์ งานวิจัยนี้เป็นการสำรวจความคิดเห็นของกลุ่มตัวอย่าง ซึ่งก็คือ ผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์จำนวน 60 คน จากหนังสือพิมพ์ 5 ชื่อฉบับ นอกจากนี้ยังมีการสัมภาษณ์เจาะลึกบรรณาธิการข่าวหรือหัวหน้าข่าวของการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยหลัก 2 ปัจจัยที่มีผลต่อการขาดความรับผิดชอบทางจริยธรรมของนักหนังสือพิมพ์ได้แก่ ปัจจัยส่วนบุคคลและปัจจัยภายนอก ปัจจัยที่นักหนังสือพิมพ์ส่วนใหญ่เห็นว่ามีผลต่อการขาดความรับผิดชอบทางจริยธรรมของนักหนังสือพิมพ์มากที่สุด ได้แก่ ปัจจัยในด้านความคลุมเครือของปัญหาทางจริยธรรมของหนังสือพิมพ์ รองลงมา คือ ปัจจัยอันเกิดจากธรรมชาติในการดำเนินงานของหนังสือพิมพ์ (ข้อจำกัดทางด้านเวลา) และ ปัจจัยในด้านมาตรการและกลไกในการตรวจสอบควบคุมกันเองในแวดวงวิชาชีพหนังสือพิมพ์ไม่มีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ ปัจจัยในด้านผู้อ่าน ก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่สำคัญ จะเห็นได้ว่าปัจจัยเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัยจากภายนอก ในส่วนของทัศนคติและความคิดเห็นของนักหนังสือพิมพ์ที่มีต่อจรรยาบรรณวิชาชีพหนังสือพิมพ์ พบว่า นักหนังสือพิมพ์ส่วนใหญ่มีทัศนคติต่อจรรยาบรรณวิชาชีพหนังสือพิมพ์ในทางบวก โดยเห็นว่าจรรยาบรรณมีประโยชน์ช่วยในการเป็นแนวทางในการแก้ปัญหาในกรณีที่เกิดปัญหาทางจริยธรรมขึ้น และจรรยาบรรณยังสามารถควบคุมความประพฤติให้นักหนังสือพิมพ์มีความรับผิดชอบต่อสังคมมากขึ้น ในส่วนของการทดสอบสมมติฐานพบว่า นักหนังสือพิมพ์ที่มีสถานภาพ ภูมิหลังทางการศึกษาและระดับความรู้เกี่ยวกับจรรยาบรรณที่แตกต่างกันมีทัศนคติต่อจรรยาบรรณวิชาชีพหนังสือพิมพ์ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ .05

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสภาพและปัญหาในการปฏิบัติงานที่เกี่ยวกับการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นของศึกษานิเทศก์สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ เขตการศึกษา 5 ประชากรที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ ศึกษานิเทศก์สำนักงานการประถมศึกษาจังหวัด และศึกษานิเทศก์สำนักงานการประถมศึกษาอำเภอ/กิ่งอำเภอที่รับผิดชอบงานหลักสูตรท้องถิ่น เครื่องมือที่ใช้ เป็นแบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง และแบบศึกษาเอกสาร วิเคราะห์ข้อมูล โดยการวิเคราะห์เนื้อหา แจกแจงความถี่ และหาค่าร้อยละ ผลการวิจัยพบว่า ด้านการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น ศึกษานิเทศก์ไม่ได้ทำการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น เนื่องจากมีความรู้และความเข้าใจไม่เพียงพอที่จะทำการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น ด้านการส่งเสริมสนับสนุนให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น ศึกษานิเทศก์ทำการส่งเสริมสนับสนุนโดยการให้คำแนะนำปรึกษาเรื่องการจัดทำเอกสารหลักสูตรสำหรับโรงเรียนที่ทำการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น และเรื่องการดำเนินการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นในโรงเรียนที่ยังไม่ได้ทำการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น ปัญหาในการส่งเสริมสนับสนุนคือ ศึกษานิเทศก์มีงานโครงการต่าง ๆ และงานที่นอกเหนือจากงานในหน้าที่มาก ทำให้ไม่มีเวลาทำการส่งเสริมสนับสนุน ด้านการให้ความร่วมมือกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น ศึกษานิเทศให้คำแนะนำแก่ ครูผู้สอนเรื่องการดำเนินการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นในโรงเรียน ด้านการนิเทศการใช้หลักสูตรท้องถิ่นของโรงเรียน ศึกษานิเทศก์ไม่ได้จัดประชุม อบรม สัมมนาเกี่ยวกับการใช้หลักสูตรท้องถิ่น เนื่องจากประสบปัญหาเรื่องงบประมาณ แต่ใช้วิธีการให้คำแนะนำปรึกษาแก่ครูผู้สอน ในเรื่องการจัดทำแผนการสอน และเรื่องการจัดกิจกรรมการเรียนการสอน และยังให้การบริการเอกสารความรู้เกี่ยวกับการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น โดยการแจกให้ทุกโรงเรียน สำหรับปัญหาด้านการนิเทศการใช้หลักสูตรท้องถิ่นของโรงเรียน คือ งบประมาณไม่เพียงพอ ด้านการติดตามและประเมินผลการใช้หลักสูตรท้องถิ่นของโรงเรียน ศึกษานิเทศก์ไม่ได้ทำการติดตามและประเมินผลการใช้หลักสูตรท้องถิ่นของโรงเรียน เนื่องจากพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นของโรงเรียนไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน ด้านการสรุปรายงานผล และเผยแพร่ผลการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น ศึกษานิเทศก์ไม่ได้ทำการสรุปรายงานผลการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น เนื่องจากไม่ได้ทำการติดตามและประเมินผลการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น สำหรับการเผยแพร่ผลการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น ศึกษานิเทศก์ใช้วิธีการนำผลงานเข้าร่วมแสดงในงานนิทรรศการที่จัดเนื่องในโอกาสต่าง ๆ และการแจ้งในที่ประชุมผู้บริหารโรงเรียน