ความต้องการที่อยู่อาศัยของบุคลากรผู้มีรายได้น้อยของสภากาชาดไทย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาถึงความต้องการที่อยู่อาศัย, ลักษณะและสภาพปัญหาของที่อยู่ อาศัย ตลอดจนทงสภาพทางเศรษฐกิจและสังคมของผู้มีรายได้น้อย ของสภากาชาดไทย ผลการวิจัยพบว่า บุคลากรผู้มีรายได้น้อยของสภากาชาดไทยนั้น เกือบครึ่งหนึ่งยังไม่มีที่อยู่อาศัยเป็นของ ตนเอง แม้กลุ่มที่มีที่อยู่อาศัยเป็นของตนเองแล้ว ส่วนหนึ่งที่ยังอยู่กับบิดามารดา ก็ยังมีความต้องการที่อยู่อาศัย ซึ่งกลุ่มผู้มีรายได้น้อยส่วนใหญ่จะอยู่แบบเช่าใกล้เมือง แต่กลุ่มผู้มีรายได้มากกว่าจะเป็นกลุ่มที่มีที่อยู่อาศัยเป็นของตนเอง และอยู่ชานเมือง โดยบุคลากรทุกกลุ่มส่วนใหญ่เดินทางโดยรถประจำทาง และมีความรู้สึกว่าระยะทางในการเดินทางนั้น เป็นอุปสรรคในการทำงานมาก และเห็นว่าปัญหาหลักด้านที่อยู่อาศัย คือ ความไกลจากที่ทำงาน บุคลากรส่วนใหญ่ มีรายได้ต่อครอบครัวไม่เกิน 20,000 บาท ต่อเดือน ไม่มีรายได้เสริม มีเงินเก็บค่อนข้างน้อย และคิดว่าตนเองมีความสามารถในการจ่ายเงินดาวน์ เพื่อซื้อที่อยู่อาศัยไม่เกิน 50,000 บาท โดยมีปัจจัยเรื่อง ราคาเป็นปัจจัยสำคัญในการเลือกซื้อที่อยู่อาศัย, เรื่องความสะดวกในการเข้าถึง เป็นอันดับสองรองลงมา ข้อมูลด้านความต้องการที่อยู่อาศัย สรุปได้อีกว่าบุคลากรประมาณ 75% มีความต้องการที่อยู่อาศัย โดยให้เหตุผลว่าต้องการมีที่อยู่อาศัยเป็นของตนเอง ซึ่งที่อยู่อาศัยที่ต้องการนั้น คือที่อยู่อาศัยประเภททาวน์เฮ้าส์ ขนาดพื้นที่ 16-25 ตารางวา ที่ระดับราคาไม่เกิน 700,000 บาท รองลงมาเป็นบ้านเดี่ยว ขนาดพื้นที่ 36-50 ตารางวา ราคา 1,000,000 ถึง 1,300,000บาท โดยทั้งสองกลุ่มต้องการวางเงินดาวน์ 15% ผ่อนไม่เกิน 20 ปี โดยต้องการผ่อนชำระต่อเดือนไม่เกิน 5,000 บาท (ซึ่งค่อนข้างต่ำกว่าสภาพความเป็นไปได้จริง) โดยต้องการให้สภากาชาดไทยสนับสนุนเงินกู้เพื่อที่อยู่อาศัย ทั้งเงินกู้เพื่อการผ่อนดาวน์ และเงินกู้เพื่อการผ่อนชำระ ซึ่งหากพิจารณาเงินส่วนตัวของบุคลากรแล้ว จำนวนเงินเก็บของบุคลากร เพียงพอที่จะซื้อในระดับราคาไม่เกิน 700,000 บาท คือทาวน์เฮาส์เท่านั้น แต่ไม่เพียงพอที่จะซื้อบ้านเดี่ยวได้ นอกจากจะนี้เงินก้อนจากส่วนอื่น เช่น จากบิดา มารดา ญาติพี่น้องมาสมทบเพิ่ม และยังมีข้อสังเกตอีกว่า กลุ่มที่ต้องการที่อยู่อาศัยอย่างมาก กลับเป็นกลุ่มที่มีเงินเก็บน้อย คือ มีเงินสะสมต่ำกว่า 10,000 บาท ซึ่งในสภาพความเป็นจริงแล้ว การที่จะมีที่อยู่อาศัยไม่ว่ารูปแบบใด ๆ ในเมืองหลวงซึ่งที่ดินมีราคาแพงนั้น ไม่สามารถที่จะตอบสนองความต้องการที่อยู่อาศัยในระดับราคาต่ำได้ คนกลุ่มนี้จึงยังไม่มีที่อยู่อาศัยเป็นของตนเอง และมีความรู้สึกต้องการที่อยู่อาศัยเป็นอย่างมาก