ผลของยามิโนซัยคลินเฉพาะที่ต่อการหายใจของโรคปริทันต์

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการศึกษาผลการตอบสนองของอวัยวะปริทันต์ต่อการใช้ยามิโนชัยคลินเฉพาะที่ (Periocline) ร่วมกับการขูดหินน้ำลายและเกลารากฟัน โดยพิจารณาจากลักษณะทางคลินิก และปริมาณและสัดส่วนประกอบของเชื้อแบคที่เรียในร่องลึกปริทันต์ การวิจัยนี้ทำในฟันรากเดียวที่มีร่องลึกปริทันต์ลึกอย่างน้อย 6 มิลลิเมตรที่อยู่ต่างจตุภาคในผู้ป่วยคนเดียวกัน โดยสุ่มแบ่งเป็นกลุ่มควบคุม และกลุ่มทดลอง กลุ่มละ 16 ซี่ ฟันทั้ง 2 กลุ่มจะได้รับการขูดหินน้ำลายและเกลารากฟันเหมือนกัน ในขณะที่กลุ่มทดลองจะได้รับยามิโนชัยคลินเฉพาะที่ (Periocline) ร่วมด้วยภายหลังการขูดหินน้ำลายและเกลารากฟันทันที และต่อไปอีก 3 ครั้ง สัปดาห์ละครั้ง เปรียบเทียบการตอบสนองทางคลินิกของอวัยวะปริทันต์ โดยพิจารณาจากดัชนีคราบจุลินทรีย์ ดัชนีเหงือกอักเสบความลึกของร่องลึกปริทันต์ และระดับการยึดเกาะของอวัยวะปริทันต์ นอกจากนี้ทำการศึกษาคราบจุลินทรีย์ใต้เหงือกโดยกล้องจุลทรรศน์ชนิด เพส คอนทราสท์ โดยเปรียบเทียบปริมาณเชื้อแบคทีเรียทั้งหมดและสัดส่วนประกอบของเชื้อ อันได้แก่ เชื้อรูปกลม รูปแท่งเคลื่อนที่ไม่ได้ รูปแท่งเคลื่อนที่ได้ และเชื้อสไปโรชีท ผลการวิจัยพบว่า ปริมาณของเชื้อแบคทีเรียในร่องลึกปริทันต์ของกลุ่มทดลองลดลง และมีการเปลี่ยนแปลงสัดส่วนประกอบของเชื้อแบคทีเรียไปเหมือนกับที่พบในร่องเหงือกปกติมากกว่ากลุ่มควบคุม ส่งผลให้การอักเสบลดลง ระดับความลึกของร่องลึกปริทันต์ลดลง และพบการยึดเกาะของอวัยวะปริทันต์เพิ่มขึ้นมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ซึ่งสนับสนุนสมมติฐานที่ว่า การขูดหินน้ำลายและเกลารากฟันร่วมกับการใช้ยามิโนชัยคลินเฉพาะที่ (Periocline) ในโรคปริทันต์อักเสบจะให้ผลการตอบสนองของอวัยวะปริทันต์ที่ดีกว่าการขูดหินน้ำลายและเกลารากฟันเพียงอย่างเดียว ทั้งทางคลินิกและจุลชีววิทยา