การเปรียบเทียบลักษณะการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองระหว่างครูนักวิจัย และครูที่ไม่เป็นครูนักวิจัย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ เปรียบเทียบลักษณะการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของครู นักวิจัยและครูที่ไม่เป็นครูนักวิจัยและศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาลักษณะการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของครูนักวิจัย โดยใช้วิธีวิจัยเชิงปริมาณและวิธีวิจัยเชิงคุณลักษณะ การวิจัยเริ่มต้นด้วยการสำรวจ กลุ่มตัวอย่างครูนักวิจัยจำนวน 63 คน และครูที่ไม่เป็นครูนักวิจัยจำนวน 63 คน ในโรงเรียนประถมศึกษาโดยใช้แบบวัดความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง แล้วจึงศึกษาพหุกรณีครูนักวิจัยจำนวน 5 คน ครูที่ไม่เป็นครูนักวิจัยจำนวน 5 คน โดยใช้การสังเกตแบบมีส่วนร่วมและการสัมภาษณ์ ผลการวิจัยพบว่า ครูนักวิจัยมีความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองสูงกว่าครูที่ไม่เป็นครูนักวิจัยอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยที่ครูนักวิจัยมีลักษณะการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง 7 ใน 8 ด้านที่สูงกว่าครูที่ไม่เป็นครูนักวิจัย คือการเปิดโอกาสแห่งการเรียนรู้ มโนมติของตนเองด้านการเป็นผู้เรียนที่มีประสิทธิภาพ มีความคิดริเริ่มและเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง มีความรับผิดชอบต่อการเรียนรู้ของตนเอง การมีความรักในการเรียน การมองอนาคตในแง่ดี และสามารถใช้ทักษะการศึกษาหาความรู้และทักษะการแก้ปัญหา สำหรับด้านที่ไม่แตกต่างคือการมีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ ลักษณะการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของครูนักวิจัยคือเรียนรู้ด้วยความสมัครใจ มีตนเองเป็นแหล่งข้อมูลของตนเองและรู้วิธีในการเรียนรู้ ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาลักษณะการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของครูนักวิจัยคือ บุคลิกลักษณะของครูนักวิจัย แหล่งการเรียนรู้ในโรงเรียนและชุมชน ครอบครัวและผู้ร่วมงานของครูนักวิจัย