ผลของสารสกัดจากกระเทียมต่อปริมาณไฟบริโนเจนในพลาสมา การละลายลิ่มเลือด การทำงานของหัวใจและต่อโครงสร้างของหลอดเลือดแดงเอออร์ตา และโคโรนารีย์ในหนูที่เป็นเบาหวาน

Abstract

ศึกษาผลของสารสกัดกระเทียมต่อความผิดปกติทางระบบหัวใจและหลอดเลือด การละลายลิ่มเลือด และปริมาณไฟบริโนเจนในหนูที่ทำให้เป็นเบาหวานด้วยสเตรปโตโซโตซิน ผลการศึกษาในช่วง 4 สัปดาห์แรก หลังการฉีดสเตรปโตโซโตซิน พบว่าหนูกลุ่มเบาหวาน จะมีอัตราการเต้นของหัวใจ ความดันเลือด อัตราการไหลของเลือดในเอออร์ตา และในโคโรนารีย์ และแรงหดตัวของหัวใจห้องล่างซ้ายไม่แตกต่างจากกลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) แต่พบว่า พารามิเตอร์ต่างๆ ดังกล่าวนี้ของกลุ่มเบาหวานแตกต่างจากกลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) ในช่วงระยะเวลา 8 และ 16 สัปดาห์ ส่วนค่าการละลายลิ่มเลือดในกลุ่มเบาหวานจะน้อยกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) ตั้งแต่ในช่วงแรกของการศึกษาคือ 4 สัปดาห์ จนถึง 16 สัปดาห์ แต่ทว่าปริมาณ ไฟบริโนเจนไม่พบความแตกต่างระหว่างกลุ่มเบาหวาน และกลุ่มควบคุมตลอดช่วงระยะเวลาที่ทำการศึกษา และจากการศึกษาในครั้งนี้พบว่าสารสกัดกระเทียม (100 มก./กก.น้ำหนักตัว/วัน) สามารถป้องกันหรือลดความผิดปกติดังกล่าวนี้ได้ กล่าวคือ หนูเบาหวานที่ได้รับสารสกัดกระเทียมจะมีค่าความดันเลือด อัตราการไหลของเลือดในเออร์ตาและโคโรนารีย์ และแรงหดตัวของหัวใจห้องล่างซ้ายมากกว่าหนูกลุ่มเบาหวาน ทั้งในช่วง 8 และ 16 สัปดาห์ ตลอดจนในหนูกลุ่มเบาหวานที่ได้รับสารสกัดกระทียม จะมีค่าการละลายลิ่มเลือดมากกว่ากลุ่มเบาหวาน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในทุกช่วงระยะเวลาที่ศึกษาคือ 4, 8 และ 16 สัปดาห์ ยิ่งกว่านั้นผลการศึกษาทางพยาธิสภาพ โดยกล้องสแกนนิ่ง อิเล็กตรอน ไมโครสโคป ยังช่วงสนับสนุนว่าสารสกัดกระเทียมช่วยลดความผิดปกติของทั้งหัวใจและหลอดเลือดในหนูเบาหวาน กล่าวคือ สังเกตได้ว่า 16 สัปดาห์หลังการฉีดสเตรปโตโซโตซิน ขนาดของเส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดโคโรนารีย์ และเอออร์ตาในหนูกลุ่มเบาหวานที่ได้รับสารสกัดกระเทียม มีขนาดกว้างกว่าตลอดจนผนังของหลอดเลือดทั้งสองชนิดจะเรียบกว่า และบางกว่าของหนูกลุ่มเบาหวานอย่งชัดเจน