อิทธิพลของรูปแบบการถามปากคำ เพศของเด็กผู้เสียหาย และเพศของผู้ประเมิน ต่อการรับรู้และการตัดสินใจในคดีล่วงละเมิดทางเพศ

Abstract

ศึกษาว่าระดับการใช้คำถามชี้นำ เพศของเด็กผู้เสียหาย และเพศของผู้ประเมินที่แตกต่างกัน มีผลต่อการรับรู้ความน่าเชื่อถือ และการเปิดเผยความจริงของเด็ก ซึ่งเป็นทั้งพยานและผู้เสียหายและคำตัดสินคดีอย่างไร ผู้ร่วมการวิจัยเป็นนิสิตปริญญาตรี จานวน 160 คน ผู้วิจัยให้ผู้ร่วมการทดลองอ่านเค้าโครงคดี แล้วประเมินความน่าเชื่อถือของเด็ก การเปิดเผยทั้งหมดของเด็ก และให้คำตัดสินคดี ผลการวิจัยพบว่า 1. การใช้คำถามชี้นำปานกลางในการถามปากคำเด็กผู้เสียหาย ส่งผลให้ผู้ประเมินรับรู้ความน่าเชื่อถือของเด็กผู้เสียหายลดลง เมื่อเปรียบเทียบกับการใช้คำถามชี้นำเพียงเล็กน้อย อย่างมีนัยสาคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. การใช้คำถามชี้นำปานกลางในการถามปากคำเด็กผู้เสียหาย ส่งผลให้ผู้ประเมินรับรู้ว่า เด็กผู้เสียหายให้การเปิดเผยความจริงทั้งหมด ไม่แตกต่างไปจากการใช้คำถามชี้นำเพียงเล็กน้อย 3. ในการถามปากคำที่มีการใช้คำถามชี้นำระดับเดียวกัน ผู้ประเมินรับรู้ความน่าเชื่อถือของเด็กผู้เสียหายเพศชายและหญิงไม่แตกต่างกัน 4. ผู้ประเมินเพศหญิงมิได้รับรู้ว่าพยานมีความน่าเชื่อถือมากกว่า หรือตัดสินว่าจำเลยมีความผิดจริงตามข้อกล่าวหามากกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ประเมินเพศชาย.