เปรียบเทียบผลของกรดโอลิอิค และกรดไลโนลิอิคต่อการหลั่งคอร์ติซอลจากต่อมหมวกไตที่หั่นเป็นชิ้น ในแฮมสเตอร์ ที่ถูกทำให้เป็นเบาหวาน

Abstract

ศึกษาผลยับยั้งการหลั่งคอร์ติซอลของกรดโอลิอิคและกรดไลโนลิอิคจากต่อมหมวกไตของแฮมสเตอร์ที่หั่นเป็นชิ้นในภาวะปกติและภาวะที่ให้เป็นเบาหวาน พร้อมกับดูลักษณะการเปลี่ยนแปลงทางวิทยาฮีสโต ความเข้มข้นที่เหมาะสมของทั้งกรดโอลิอิคและกรดไลโนลิอิคที่สามารถยับยั้งการหลั่งคอร์ติซอล คือ 10-6 โมล่าร์ ในน้ำยาเพาะเลี้ยงที่เติม เอ ซี ที เอช ความเข้มข้น 10-6 โมล่าร์ แฮมสเตอร์ถูกทำให้เป็นเบาหวานด้วยการฉีดสเตร็บโตโซโตซินเข้าทางช่องท้อง ปริมาณ 50 มิลลิกรัมต่อน้ำหนักตัว 1 กิโลกรัม เป็นเวลา 3 วันติดต่อกัน พบว่าระดับน้ำตาลในเลือด 4 วันหลังการฉีด ในกลุ่มที่เป็นเบาหวานมีค่าเท่ากับ 326±21,07 ซึ่งกลุ่มควบคุม มีค่า 70.70±19.30 มิลลิกรัมต่อเดซิลิตร ในเวลา 2 ชั่วโมงหลังการเพาะเลี้ยง วัดปริมาณคอร์ติซอลที่หลังออกมาในกลุ่มควบคุมและกลุ่มที่เป็นเบาหวานเมื่อเติมตัวกระตุ้น เอ ซี ที เอช 10-6 โมล่าร์ มีค่าเท่ากับ 125.07±25.23 และ 308.81±47.45 พิโคโมลต่อ 100 มิลลิกรัม นอกจากนี้ยังพบว่ากรดโอลิอิคและกรดไลโนลิอิคในกลุ่มควบคุมสามารถยับยั้งการหลังคอร์ติซอลจาก 125.07±25.23 เป็น 23.79±9.22 และ 11.38±3.72 พิโคโมลต่อ 100 มิลลิกรัม ในขณะที่กลุ่มเบาหวานจาก 308.81±47.45 เป็น 50.99±13.13 และ 32.38±9.52 พิโคโมลต่อ 100 มิลลิกรัม ตามลำดับ นอกจากนี้ยังพบอีกว่า เซลล์ชั้นโซนาฟาสสิคูลาตา จากกลุ่มเบาหวานเพิ่มขนาดขึ้น มีหยดไขมันและหลอดเลือดมาหล่อเลี้ยงมากขึ้นด้วย จึงอาสรุปได้ว่า กรดทั้งสองชนิดสามารถยับยั้งการหลั่งคอร์ติซอลได้ อย่างไรก็ตามกรดไลโนลิอิค ยับยั้งได้ดีกว่ากรดโอลิอิคทั้งสองกลุ่ม