การรับรู้ของผู้ปกครองที่มีต่อภาวะซึมเศร้า ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาและโรงเรียนพุทธจักรวิทยา

Abstract

การวิจัยนี้ศึกษาถึงการรับรู้ของผู้ปกครองที่มีต่อภาวะซึมเศร้า และปัจจัยต่าง ๆ ที่มีผลต่อการรับรู้ ของผู้ปกครอง รวมทั้งความชุกของภาวะซึมเศร้าของนักเรียนชั้นมัธยมปีที่ 4 ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาและโรงเรียนพุทธจักรวิทยา ซึ่งมีความแตกต่างหลาย ๆ ด้าน เช่น สัมฤทธิ์ผลของการเรียนของนักเรียน ระดับการศึกษา รายได้ และสถานะทางสังคมของผู้ปกครอง กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียน และ ผู้ปกครอง จำนวน 143 คู่และ 140 คู่ จากสองโรงเรียนตามลำดับ ด้วยการสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย โดยให้นักเรียนตอบแบบวัดภาวะซึมเศร้าแบบวัดด้วยตนเองสำหรับคนไทย ซึ่งมี 20 ข้อ (คะแนน > 25 ให้ความเชื่อมั่นที่ 0.91) และให้ผู้ปกครองประเมินแบบวัด The Columbia Impairment Scale (CIS) ซึ่งใช้จุดตัด ที่ 16 ได้ค่าความเชื่อมั่นที่ 0.88 การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติ t-test, F-test, ANOVA, Chi-sqare ผลการวิจัยพบว่า 1. การรับรู้ของผู้ปกครองที่มีต่อภาวะซึมเศร้าของนักเรียนทั้ง 2 โรงเรียน มีความแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทาง (p < 0.01) ผู้ปกครองจำนวน 19 คน (8.1%) ซึ่งส่วนใหญ่มีอายุมาก ระดับการ ศึกษา (p < 0.01) และรายได้ที่ตํ่า (p < 0.05) พบว่ารับรู้ปัญหาและสภาพอารมณ์ได้ตรงกับนักเรียน มากกว่าผู้ปกครอง (91.9%) และนักเรียนส่วนใหญ่ประเมินไม่พบมีปัญหาด้านพฤติกรรมและอารมณ์ (คะแนนเฉลี่ยของ CIS ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา = 4.68 โรงเรียนพุทธจักรวิทยา = 8.15) 2. ผู้ปกครองที่ประเมินปัญหา (CIS) ไม่ตรงกับสภาพอารมณ์ของนักเรียนทั้ง 2 โรงเรียน ไม่มีความแตกต่างทางสถิติ และเมื่อจำแนกตามตัวแปรที่ศึกษา พบว่า ไม่มีตัวแปรใดที่มีความแตกต่าง 3. ความชุกของภาวะซึมเศร้าของนักเรียนทั้ง 2 โรงเรียนเท่ากันร้อยละ 19.8 (n = 56 คน) โดยนักเรียนโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพบความชุกเท่ากับร้อยละ 14.0 (25 คน) นักเรียนโรงเรียน พุทธจักรวิทยาพบความชุกเท่ากับร้อยละ 25.7 (36 คน)