ความสัมพันธ์ของการวัดด้วยเครื่องมือตรวจอุณหภูมิในร่องลึกปริทันต์ กับตัววัดทางคลินิกในการตรวจและประเมินผลการรักษาโรคปริทันต์

Abstract

การวิจัยนี้แบ่งการศึกษาเป็น 2 ตอนโดยตอนที่ 1 เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างผลการวัดอุณหภูมิใน ร่องเหงือกด้วยเครื่องเพริโอเทมป์กับตัววัดทางคลินิกที่ใช้ในการตรวจโรคปริทันต์ และตอนที่ 2 ศึกษาถึงการเปลี่ยนแปลงของการวัดอุณหภูมิด้วยเครื่องเพริโอเทมป์ก่อน และหลังการขูดหินน้ำลายและเกลารากฟันเปรียบเทียบกับการเปลี่ยนแปลงของดัชนีที่ใช้ตรวจโรคปริทันต์ทางคลินิก ในการศึกษาตอนที่ 1 ทำการศึกษาในผู้ป่วยโรคปริทันต์อักเสบ 30 คน ทำการวัดค่าทางคลินิก ได้แก่ ดัชนีเหงือกอักเสบ ความลึกของร่องเหงือกและร่องลึกปริทันต์การมีเลือดออก เมื่อตรวจด้วยเครื่องมือตรวจปริทันต์ และทำการวัดอุณหภูมิด้วยเครื่องเพริโอเทมป์ พบมีความสัมพันธ์ระหว่าง ผลการวัดอุณหภูมิด้วยเครื่องเพริโอเทมป์กับตัววัดทางคลินิกที่ใช้ในโรคปริทันต์อย่างมีนัยสำคัญทั้ง 3 ชนิด (P < 0.05 ) โดยเมื่อระดับของดัชนีเพิ่มมากขึ้นระดับผลการวัดอุณหภูมิดัวยเครื่องเพริโอเทมป์เพิ่มมากขึ้นด้วย ตอนที่ 2 ทำการศึกษาในผู้ป่วยโรคปริทันต์อักเสบ 10 คน ทำการตรวจวัดทางคลินิกเช่นตอนที่ 1 แต่เพิ่มการวัดระดับการ ยึดเกาะของอวัยวะปริทันต์ สอนการรักษาอนามัยในช่องปาก ทำการขูดหินน้ำลายและเกลารากฟัน นัดผู้ป่วยกลับมาวัดผลทางคลินิก และวัดอุณหภูมิด้วยเครื่องเพริโอเทมป์ในสัปดาห์ที่ 6 พบมีการลดลงของระดับของดัชนีที่ใช้กับโรคปริทันต์ทางคลินิกและการวัดอุณหภูมิด้วยเครื่องเพริโอเทมป์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P < 0.05) จากผลการวิจัยแสดงให้เห็นว่า ผลการวัดอุณหภูมิด้วยเครื่องเพริโอเทมป์ให้ผลสอดคล้องกับการใช้ ดัชนีทางคลินิกต่าง ๆ ที่ใช้ในโรคปริทันต์ รอยโรคปริทันต์หลังการรักษามีอาการทางคลินิกดีขึ้น และผลการวัดอุณหภูมิ ด้วยเครื่อง เพริโอเทมป์มีระดับลดลงอย่างมีนัยสำคัญ และมีความสัมพันธ์กันของการเปลี่ยนแปลงของการวัดอุณหภูมิด้วยเครื่องเพริโอเทมป์กับการเปลี่ยนแปลงของดัชนีที่ใช้ตรวจโรคปริทันต์ทางคลินิก