Abstract:
กฎหมายเรื่องแปลงหนี้ใหม่ที่ใช้อยู่ในปัจจุบันยังคงไม่มีการศึกษาอย่างชัดเจนและละเอียดดีพอ ทำให้เกิดปัญหาในทางปฏิบัติหลายประการ โดยเฉพาะเมื่อการแปลงหนี้ใหม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสัญญาต่างตอบแทน สัญญาประนีประนอมยอมความ และสัญญาปรับปรุงโครงสร้างหนี้ ดังนั้นจึงควรมีการศึกษาวิจัยเพื่อให้เกิดความกระจ่างชัด และนำไปเป็นแนวทางในการตีความหรือบังคับใช้กฎหมายต่อไป วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งศึกษาถึงปัญหาที่เกิดขึ้นอันมีความเกี่ยวพันระหว่างการแปลงหนี้ใหม่และบทบัญญัติในเรื่องสัญญาต่างตอบแทน สัญญาประนีประนอมยอมความ และสัญญาปรับปรุงโครงสร้างหนี้ จากการศึกษาและวิเคราะห์ตามแนวความคิดของนักกฎหมายและแนวทางจากคำพิพากษาฎีกาทำให้ผู้เขียนพบว่า ปัญหาที่เกิดขึ้นอันเกี่ยวพันกับการแปลงหนี้ใหม่นั้นไม่ได้เกิดจากตัวบทบัญญัติของเรื่องแปลงหนี้ใหม่แต่อย่างใด เนื่องจากบทบัญญัติการแปลงหนี้ใหม่มีลักษณะที่สร้างความยืดหยุ่นเพื่อเปลี่ยนแปลงสาระสำคัญแห่งหนี้เดิมระหว่างเจ้าหนี้และลูกหนี้ให้บังคับกันตามสัญญาได้อย่างสะดวกยิ่งขึ้น อันเป็นการระงับปัญหาข้อพิพาทที่จะเกิดขึ้นแก่ศาลได้ นอกจากนั้น แม้จะมีแนวความเห็นที่คลาดเคลื่อนกันในเรื่องของหลักประกัน แต่เมื่อได้ศึกษาถึงบทบัญญัติและแนวความคิดพื้นฐานของเรื่องหลักประกันแล้ว การแปลงหนี้ใหม่โดยเปลี่ยนตัวเจ้าหนี้เป็นกรณีที่ควรจะนำมาตรา 305 ซึ่งเป็นบทบัญญัติในส่วนของการโอนสิทธิเรียกร้องมาบังคับใช้ ในขณะที่การแปลงหนี้ใหม่ประเภทอื่นๆ จะต้องนำมาตรา 352 เป็นหลักเกณฑ์ในพิธีการเกี่ยวกับเรื่องหลักประกัน ในตอนท้ายของวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ ผู้เขียนได้สรุปและวิเคราะห์ถึงสภาพปัญหาที่มีความเกี่ยวพันกับการแปลงหนี้ใหม่ รวมทั้งปัญหาในเรื่องวิธีการแปลงหนี้ใหม่ และเรื่องหลักประกันที่ยังคงมีข้อถกเถียงกันอยู่ เพื่อแสดงแนวทางในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับหลักเกณฑ์ของกฎหมายแปลงหนี้ใหม่อันจะสามารถนำไปพิจารณาแก้ปัญหาต่อไป
