Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์สำคัญ เพื่อศึกษาถึงการเปลี่ยนแปลงต้นทุนการใช้ทรัพยากรภายในประเทศของอุตสาหกรรมสิ่งทอในแต่ละช่วงเวลา เพื่อพิจารณาว่ามีการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด และปัจจุบันอุตสาหกรรมสิ่งทอของไทยมีความได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบทางการผลิตหรือไม่ โดยใช้เครื่องมือในการวัดที่เรียกว่า ต้นทุนการใช้ทรัพยากรภายในประเทศ (Domestic Resource Cost : DRC) ผลการศึกษาพบว่า ต้นทุนการใช้ทรัพยากรภายในประเทศของอุตสาหกรรมสิ่งทอทั้งระบบ อันประกอบด้วยอุตสาหกรรมเส้นใยประดิษฐ์ (เส้นใยโพลีเอสเตอร์) ด้ายฝ้าย ด้ายใยประดิษฐ์ ผ้าผืน และเครื่องนุ่งห่ม มีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มสูงขึ้นในจากปี พ.ศ. 2534 และเมื่อพิจารณาเปรียบเทียบกับอัตราและเปลี่ยนที่แท้จริง (DRC/SER) พบว่า ในปี พ.ศ. 2540 อุตสาหกรรมสิ่งทอขั้นต้นและขั้นกลาง อันได้แก่ อุตสาหกรรมเส้นใยประดิษฐ์ ด้ายฝ้าย ด้ายใยประดิษฐ์ และผ้าผืน ได้สูญเสียความได้เปรียบเปรียบเทียบทางการผลิต กล่าวคือมีค่า DRC/SER มากกว่า 1 ในขณะที่อุตสาหกรรมเครื่องนุ่งห่มยังคงมีความได้เปรียบเปรียบเทียบทางการผลิต โดยมีค่า DRC/SER < 1 คือมีค่าเท่ากับ 0.72 และเมื่อวิเคราะห์ต้นทุนการใช้ทรัพยากรภายในประเทศของผลิตภัณฑ์เครื่องนุ่งห่มย่อย 4 ผลิตภัณฑ์ อันได้แก่ เสื้อผ้าเด็กเล็ก เสื้อเชิ้ตผู้ชายทำจากผ้าถัก เสื้อโอเวอร์โค้ต และเครื่องยกทรง รัดทรง ในปี พ.ศ. 2537 และ พ.ศ. 2540 พบว่า ผลิตภัณฑ์ทั้งสี่มีค่า DRC เพิ่มขึ้นจากปี พ.ศ. 2537 แต่อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาเปรียบเทียบกับอัตราแลกเปลี่ยนที่แท้จริงพบว่า ผลิตภัณฑ์เครื่องนุ่งห่มทั้ง 4 ประเภทมีความได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบทางการผลิตทั้งในปี พ.ศ. 2537 และ พ.ศ. 2540 แต่ถึงกระนั้นก็ตามเมื่อพิจารณาเปรียบเทียบกับประเทศคู่แข่ง พบว่า ผลิตภัณฑ์สิ่งทอของไทย โดยเฉพาะเครื่องนุ่งห่มมีต้นทุนการผลิตสูงกว่าประเทศคู่แข่ง จึงเป็นผลให้ต้องสูญเสียส่วนแบ่งตลาดในตลาดส่งออกสำคัญ ก่อให้เกิดการชะลอตัวลงการส่งเครื่องนุ่งห่มไทย และส่งผลกระทบต่ออุตสาหกรรมสิ่งทอโดยรวม ดั้งนั้นจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ผู้ประกอบการสิ่งทอและหน่วยงานภาครัฐต้องร่วมมือกัน เพื่อเพิ่มศักยภาพในการแข่งขันแก่อุตสาหกรรมสิ่งทอไทย
