การพัฒนาแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยวอาหารของผู้ป่วยไทยที่มีอาการเท็มโพโรแมนดิบูลาร์ดิสออเดอร์

จิตติมา พุ่มกลิ่น

dc.contributor.advisor	อตินุช มาลากุล ณ อยุธยา
dc.contributor.advisor	พนมพร วานิชชานนท์
dc.contributor.author	จิตติมา พุ่มกลิ่น
dc.contributor.other	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. คณะวิทยาศาสตร์
dc.date.accessioned	2011-11-29T08:30:14Z
dc.date.available	2011-11-29T08:30:14Z
dc.date.issued	2550
dc.identifier.uri	http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/16237
dc.description	วิทยานิพนธ์ (วท.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2550	en
dc.description.abstract	การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยวของผู้ป่วยไทยที่มีอาการเท็มโพโรแมนดิบูลาร์ดิสออเดอร์ เมื่อใช้อาหารไทยเป็นตัวประเมิน โดยทำการศึกษาในคณะทันตแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย การศึกษาแบ่งเป็น 2 ขั้นตอน คือ ขั้นตอนที่ 1 การสร้างแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยว โดยสัมภาษณ์กลุ่มผู้ป่วยเท็มโพโรแมนดิบูลาร์ดิสออเดอร์ จำนวน 30 คนเกี่ยวกับชนิดอาหารที่มีผลต่ออาการเจ็บปวด แล้วนำรายการอาหารมาสร้างแบบสอบถามความคิดเห็นต่อความเหนียว/แข็งของอาหาร เพื่อให้กลุ่มคนทั่วไปจำนวน 200 คน ให้คะแนนระดับความเหนียว/แข็งของอาหารนั้น ๆ ในขั้นตอนนี้ได้ตัวแทนอาหารทั้งหมด 7 ชนิดสำหรับแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยว จากนั้นทดสอบความถูกต้องและความเชื่อถือได้ของแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยวที่สร้างขึ้นในขั้นตอนที่ 2 โดยทดสอบในกลุ่มผู้ป่วยและกลุ่มคนทั่วไปจำนวนกลุ่มละ 36 คน ทดสอบความถูกต้องตามเกณฑ์โดยเปรียบเทียบกับค่าสมรรถภาพการบดเคี้ยวด้วยวิธีตะแกรงร่อนของ Ernest วัดค่าความเชื่อถือได้ของแบบสอบถามด้วยการวัดซ้ำ โดยให้กลุ่มตัวอย่างทั้ง 72 คน ทำแบบสอบถามเดิมซ้ำหลังจากครั้งแรก 1 อาทิตย์ พบว่าแบบสอบถามที่สร้างขึ้นมีความถูกต้องในเนื้อหาและความถูกต้องในทัศนะของผู้เกี่ยวข้องในระดับหนึ่งอีกทั้งมีความถูกต้องในแง่ที่สามารถอธิบายด้วยเหตุผลประกอบ คือแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยวนี้สามารถแยกกลุ่มคนทั่วไปกับกลุ่มผู้ป่วยออกจากกันได้และสามารถแยกกลุ่มผู้ป่วยที่มีระดับอาการเจ็บปวดแตกต่างกันได้อย่างมีนัยสำคัญ (p<0.05) ผู้ป่วยที่มีอาการเจ็บปวดน้อยจะมีค่าความสามารถในการบดเคี้ยวสูงกว่าผู้ป่วยที่มีอาการเจ็บปวดมากกว่า ความถูกต้องของการวัดโดยเปรียบเทียบกับเกณฑ์มาตรฐานพบว่าอยู่ในระดับปานกลาง (correlation coefficient = 0.594) และแบบสอบถามนี้มีค่าความเชื่อถือได้ (correlation coefficient = 0.968)ด้วยวิธีการวัดซ้ำอยู่ในระดับสูง โดยสรุปแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยวที่สร้างขึ้นสามารถนำมาวัดค่าความสามารถในการบดเคี้ยวในผู้ป่วยไทยที่มีอาการเท็มโพโรแมนดิบูลาร์ดิสออเดอร์ทางคลินิกได้สะดวก ไม่ยุ่งยากซับซ้อนและไม่ใช้อุปกรณ์ใด ๆ เพิ่มเติม แต่เนื่องจากการศึกษานี้เป็นการศึกษาเฉพาะกลุ่มพื้นที่ อาจมีข้อจำกัดในการขยายผลไปยังกลุ่มประชากรอื่น ๆ	en
dc.description.abstractalternative	The purpose of this study was to develop a chewing ability questionnaire for Thai TMD (Temporomandibular Disorders) patients, using a variety of Thai foods. The study was divided into two steps, and was conducted at the Faculty of Dentistry, Chulalongkorn University. The first step was to create the questionnaire. A total of 30 TMD patients were interviewed about which kinds of food caused painful or non-painful symptoms when chewing. This list of foods was used to create the questionnaire, which involves the toughness and hardness of the various foods. Later, 200 normal subjects evaluated the foods using these criteria. We then selected a final list of appropriate foods to include in the questionnaire. The second step was to test the validity and reliability of the chewing ability questionnaire. The questionnaire was given to two groups of 36 people each: TMD patients, and a control group. In order to test the criterion validity of the questionnaire, we compared it with the masticatory performance by sieving technique of Ernest. One week later, 72 people again filled out the questionnaire. The results show that the chewing ability questionnaire has not only content validity and face validity, but also construct validity: meaning that the questionnaire is able to distinguish normal people from patients with TMD symptoms. Furthermore, it can accurately and precisely classify symptomatic patients by their level of pain (p<0.05). Patients with less pain were found to have more effective chewing ability than patients with more pain. Criterion validity was in an average range (correlation coefficient = 0.594). The questionnaire indicated a strong test-retest reliability (correlation coefficient = 0.968). In conclusion, this questionnaire is able to assess the chewing ability of TMD patients easily and conveniently in clinical usage, without any need for complicated methods or equipment. However, it should be noted that this study was limited to a small, local-area population.	en
dc.format.extent	1368057 bytes
dc.format.mimetype	application/pdf
dc.language.iso	th	es
dc.publisher	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en
dc.relation.uri	http://doi.org/10.14457/CU.the.2007.505
dc.rights	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en
dc.subject	ฟัน -- โรค	en
dc.title	การพัฒนาแบบสอบถามวัดความสามารถในการบดเคี้ยวอาหารของผู้ป่วยไทยที่มีอาการเท็มโพโรแมนดิบูลาร์ดิสออเดอร์	en
dc.title.alternative	Development of chewing ability questionnaire for Thai temporomandibular disorder patients	en
dc.type	Thesis	es
dc.degree.name	วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต	es
dc.degree.level	ปริญญาโท	es
dc.degree.discipline	ทันตกรรมบดเคี้ยว	es
dc.degree.grantor	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en
dc.email.advisor	Atinuch.K@chula.ac.th
dc.email.advisor	Phanomporn.V@Chula.ac.th
dc.identifier.DOI	10.14457/CU.the.2007.505