Abstract:
พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 เป็นบทบัญญัติกำหนดความรับผิดทางละเมิดซึ่งให้เสรีภาพแก่ผู้ประกอบการที่จะเลือกบทบาทของตนเองว่าจะทำหน้าที่ป้องกันความเสียหายจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัยหรือไม่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่าผู้ประกอบการจะต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายเมื่อเกิดความเสียหายขึ้น ซึ่งในทางเศรษฐศาสตร์ การกำหนดความรับผิดตามพระราชบัญญัติฉบับนี้ คือการสร้างเงื่อนไขให้ผู้ประกอบการหันมาไตร่ตรองผลจากการกระทำของตนเองในทุกแง่มุมให้ครบถ้วนเพื่อจะได้ตัดสินใจเลือกบทบาทการดำเนินกิจกรรมที่มีประโยชน์และเกิดประสิทธิภาพมากที่สุด ฉะนั้น กลไกความรับผิดตามพระราชบัญญัติฉบับนี้จึงเปิดโอกาสให้ผู้ประกอบการสามารถตัดสินใจเลือกดำเนินกิจกรรมที่เป็นประโยชน์ต่อทั้งตนเองและสังคมได้ เช่น เลือกป้องกันให้เกิดความเสียหายจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัยให้เหลือน้อยที่สุด โดยบริหารจัดการให้ค่าใช้จ่ายเพื่อการป้องกันอยู่ในระดับต่ำที่สุดในขณะเดียวกันก็สามารถสร้างผลกลับคืนสู่ธุรกิจได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ด้วย ซึ่งสภาพของการประกอบธุรกิจก็เปิดทางให้ผู้ประกอบการสามารถปรับปรุงโครงสร้างขององค์กรให้เข้มแข็งและพัฒนาทรัพยากรภายในองค์กรให้มีคุณภาพมากที่สุดเพื่อให้ผู้ประกอบการสามารถดำเนินกิจกรรมทางธุรกิจและกิจกรรมการป้องกันความเสียหายอย่างมีประสิทธิภาพและเกิดประโยชน์ต่อทุกฝ่ายด้วยความมั่นคงและยั่งยืนได้
ดังนั้น การพิจารณาเลือกดำเนินกิจกรรมป้องกันความเสียหายที่สามารถสร้างประโยชน์แก่ทุกฝ่ายและการพัฒนาตนเองอย่างเข้มงวดจนเกิดประสิทธิผลจึงเป็นบทบาทสำคัญของผู้ประกอบการที่ช่วยแปรเปลี่ยนผลกระทบจากพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 ให้อยู่ในลักษณะที่พึงประสงค์ต่อผู้ประกอบการและสังคมมากขึ้น และเหนือสิ่งอื่นใด ผู้ประกอบการจะต้องมีจิตสำนึกในความสุจริตและความรับผิดชอบ บทบาทดังกล่าวจึงจะเกิดขึ้นและดำเนินไปอย่างถูกต้องและมีพลังได้
