Abstract:
การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินความเสี่ยงในการเกิดฟันผุของผู้ป่วยจัดฟันโดยใช้แคริโอแกรมและวิเคราะห์ปัจจัยที่เกี่ยวข้อง วิธีการ: ผู้ป่วย 30 ราย (อายุ 12-26 ปี) ที่เข้ารับการรักษาทางทันตกรรมจัดฟันชนิดติดแน่น เข้าร่วมในการศึกษานี้ เก็บข้อมูลและวิเคราะห์ ประสบการณ์การเกิดฟันผุ คะแนนคราบจุลินทรีย์ อัตราการไหลของน้ำลายขณะกระตุ้นด้วยการเคี้ยวพาราฟิน ประสิทธิภาพในการปรับภาวะกรด-ด่างของน้ำลาย ความถี่ในการรับประทานอาหาร ระดับเชื้อมิวแทนส์ สเตรปโตคอคไคและแลกโตเบซิลไล และจำนวนการใช้ฟลูออไรด์ ในสามระยะเวลาที่แตกต่างกัน (ก่อนรักษา หลังติดเครื่องมือจัดฟัน 1 เดือน และ 3 เดือน) ประเมินความเสี่ยงในการเกิดฟันผุของผู้ป่วยโดยใช้แคริโอแกรม ซึ่งแสดงผลการประเมินเป็นค่าโอกาสหลีกเลี่ยงการเกิดฟันผุใหม่ ผล: ค่าเฉลี่ยของโอกาสหลีกเลี่ยงการเกิดฟันผุใหม่ก่อนติดเครื่องมือจัดฟัน หลังจากติดเครื่องมือ 1 เดือนและ 3 เดือน เท่ากับ ร้อยละ 61.8 62.3 และ 55.1 ตามลำดับ หลังจากผู้ป่วยติดเครื่องมือจัดฟันไปแล้วเป็นเวลา 3 เดือนเปรียบเทียบกับก่อนติดเครื่องมือ พบว่าอัตราการไหลของน้ำลาย คะแนนคราบจุลินทรีย์และระดับเชื้อมิวแทนส์ สเตรปโตคอคไค เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ สรุป: การรักษาทางทันตกรรมจัดฟันชนิดติดแน่น ทำให้อัตราการไหลของน้ำลาย คะแนนคราบจุลินทรีย์และระดับเชื้อมิวแทนส์ สเตรปโตคอคไคเพิ่มขึ้น แต่ค่าโอกาสหลีกเลี่ยงการเกิดฟันผุใหม่ที่ประเมินจากแคริโอแกรมไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
