Abstract:
พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 ได้มีการนำเอาหลักความรับผิดโดยเคร่งครัดมาใช้เพื่อกำหนดความรับผิดของผู้ประกอบการกรณีที่ผู้เสียหายได้รับอันตรายจากสินค้า เพื่อช่วยให้ผู้บริโภคสามารถได้รับการเยียวยาโดยไม่จำต้องพิสูจน์ให้เห็นถึงความจงใจหรือประมาทเลินเล่อของบรรดาผู้ประกอบการ จากการศึกษาพบว่า ยาและวัคซีนก็เป็นสินค้าที่อยู่ภายใต้การบังคับใช้ของพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 เช่นกัน อย่างไรก็ตาม ยาและวัคซีนเป็นสินค้าที่มีลักษณะเฉพาะที่แตกต่างจากสินค้าประเภทอื่นๆ เนื่องจาก ยานอกจากเป็นสินค้าที่เป็นปัจจัยสำตัญต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์แล้ว ยายังเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีอันตรายอยู่ในตัวเอง ซึ่งไม่สามารถที่จะทำให้เกิดความปลอดภัยในการใช้สินค้าได้อย่างสมบูรณ์ เนื่องจาก อันตรายที่เกิดจากการใช้ยานั้น อาจเกิดได้หลายปัจจัยไม่ว่าจะเกิดจากตัวยานั้นเอง ปัจจัยที่เกิดจากตัวผู้ใช้สินค้า หรือแม้กระทั่งปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม ดังนั้น ถึงแม้ว่าผู้ประกอบการจะได้ใช้ความรู้ความสามารถทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ในการผลิตสินค้าขึ้น แต่อันตรายที่เกิดจากยานั้นก็ไม่อาจที่จะขจัดให้หมดไปได้ นอกจากนั้น ยายังเป็นสินค้าที่กระบวนการในการจัดจำหน่ายที่มีความพิเศษ เนื่องจาก จำเป็นต้องมีคนกลางที่มีความรู้ความสามารถในการวิเคราะห์ประโยชน์และความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นกับผู้ป่วยก่อนที่ผู้ป่วยจะสามารถเข้าถึงยาได้ ดังนั้น การที่พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 มีบทบัญญัติที่ให้ผู้ประกอบการสินค้ายามีความรับผิดโดยเคร่งครัดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นกับผู้บริโภคในทุกกรณีนั้นอาจจะส่งผลกระทบต่ออุตสาหกรรมยาในอนาคตได้ ดังนั้น ผู้วิจัยจึงต้องการศึกษาเพื่อหาแนวทางการปรับปรุงกฎหมายเพื่อให้ความรับผิดของผู้ประกอบการนั้นมีความยืดหยุ่นต่อลักษณะพิเศษของอุตสาหกรรมยา โดยศึกษาเปรียบเทียบแนวทางการบังคับใช้กฎหมายความรับผิดในผลิตภัณฑ์ของประเทศสหรัฐอเมริกา ประเทศในกลุ่มสหภาพยุโรป และประเทศญี่ปุ่น นอกจากนั้น ผู้วิจัยจะศึกษาถึงแนวทางการเยียวยาผู้ได้รับอันตรายจากผลข้างเคียงหรืออาการไม่พึงประสงค์ของยาที่เหมาะสมต่อไป
