เหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานทำร้ายร่างกาย

Abstract

เหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานทำร้ายร่างกายผู้อื่นโดยเจตนาตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 296 ได้กำหนดให้นำบทบัญญัตในเรื่องเหตุฉกรรจ์ของความผิดฐานฆ่าผู้อื่น ตามมาตรา 289 มาบังคับใช้ โดยเจตนารมณ์ของกฎหมายต้องการให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษหนักขึ้นตามสัดส่วนของลักษณะการกระทำความผิด ทั้งนี้ได้พิจารณาถึงปัจจัยหลักสามประการคือ พิจารณาจากฐานะของผู้ถูกกระทำความผิด นั่นคือ บุพการี เจ้าพนักงาน และผู้ช่วยเหลือเจ้าพนักงาน พิจารณาถึงความชั่วร้ายของผู้กระทำ นั่นคือ การทำร้ายร่างกายโดยไตร่ตรองไว้ก่อน และการทำร้ายร่างกายโดยกระทำการทรมานหรือทารุณโหดร้าย และพิจาณาจากจุดมุ่งหมายของผู้กระทำความผิด นั่นคือ การทำร้ายรร่างกายเพื่อตระเตรียมการหรือเพื่อความสะดวกในการกระทำความผิดอย่างอื่น และการทำร้ายร่างกายเพื่อจะเอาหรือเอาไว้ซึ่งผลประโยชน์ หรือเพื่อปกปิดความผิดอื่นหรือเพื่อหลีกเลี่ยงให้พ้นอาญาในความผิดอื่น จากการศึกษาวิจัยโดยการศึกษาถึงเจตนารมณ์ และความเป็นมาของกฎหมายรวมทั้งวิเคราะห์เปรียเทียบกับกฎหมายต่างประเทศ จะเห็นได้ว่า การกำหนดเหตุฉกรรจ์ในความผิดต่อร่างกายควรมีการกำหนดให้เป็นเอกเทศจากความผิดต่อชีวิต อีกทั้งเหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานทำร้ายร่างกายตามประมวลกฎหมายอาญาของไทย ยังไม่ครอบคลุมในหลายกรณีที่เห็นว่ามีความรุนแรงของพฤติการณ์อันสมควรบัญญัติให้เป็นเหตุฉกรรจ์ เช่นในกรณีที่เป็นการทำร้ายร่างกายระหว่างผู้รับบุตรบุญธรรมกับบุตรบุญธรรมก็ดีหรือบุพการีกะทำต่อผู้สืบสันดานก็ดี หรือกรณีการทำร้ายบุคคลที่มีสภาพอ่อนแอไม่มีทางสู้ เช่น เด็ก คนชรา คนพิการ หญิงมีครรภ์ก็ดี รวมทั้งกรณีการทำร้ายร่างกายในสาธารณสถาน หรือกรณีที่มีลักษณะการกระทำที่รุนแรงโดยมีการร่วมมือตั้งแต่สองคนขึ้นไปก็ดี ดังนั้นวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงเป็นการศึกษาวิจัย เพื่อนำเสนอให้มีแก้ไขเพิ่มเติมเปลี่ยนแปลงเหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานทำร้ายร่างกายให้มีความเหมาะสมยิ่งขึ้น เพื่อให้สอดคล้องกับลักษณะของสังคมไทยในปัจจุบัน