Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพแบบหลงตนเองและการอนุมานสาเหตุ ภายหลังจากได้รับผลป้อนกลับทางบวกและทางลบ นิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีจำนวน 373 คน เป็นเพศชาย 141 คน เพศหญิง 232 คน ถูกขอให้ทำแบบวัดความสามารถในการคิดวิเคราะห์ และทำมาตรวัดความหลงตนเอง หลังจากนั้นผู้ร่วมการทดลองได้รับผลป้อนกลับแบบลวงว่าประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวจากการทำแบบวัดความสามารถในการคิดวิเคราะห์ และระบุสาเหตุที่ทำให้ประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวในมาตรวัดการอนุมานสาเหตุ ผลการวิจัย พบว่า 1. เมื่อได้รับผลป้อนกลับทางบวก ผู้ที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเองสูงและต่ำไม่มีความแตกต่างกันในการอนุมานสาเหตุในด้านเหตุภายใน เหตุถาวรและเหตุสากลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยผู้ที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเองสูงและต่ำอนุมานสาเหตุของความสำเร็จหรือล้มเหลวไปยังเหตุภายใน เหตุถาวรและเหตุสากล 2. เมื่อได้รับผลป้อนกลับทางลบ ผู้ที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเองสูงอนุมานสาเหตุของความสำเร็จหรือล้มเหลวไปยังเหตุภายนอก เหตุชั่วคราวและเหตุจำเพาะมากกว่าผู้ที่มีบุคลิกภาพแบบหลงตนเองต่ำอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.01, p<.001, และ p<.001 ตามลำดับ)
