ความสัมพันธ์ระหว่าง ปัจจัยส่วนบุคคล ปัจจัยทางคลินิก กับคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ ของเด็กสมาธิสั้น

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงบรรยาย มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยส่วนบุคคล และปัจจัยทางคลินิก กับคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของเด็กสมาธิสั้น 2) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล และ ปัจจัยทางคลินิก กับคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของเด็กสมาธิสั้นที่มีอายุ 6 - 11 ปี จำนวน 187 คน กลุ่มตัวอย่างคือ บิดา - มารดาหรือผู้ปกครองของเด็กสมาธิสั้น ที่มารับบริการในแผนกผู้ป่วยนอกโรงพยาบาลหรือสถาบันสังกัดกรมสุขภาพจิต เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ1) แบบวัดความรุนแรงของอาการ 2) แบบประเมินพฤติกรรม 3) แบบประเมินคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ ฉบับภาษาไทย เครื่องมือทุกชุดได้รับการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ และมีค่าความเที่ยงของเครื่องมือ เท่ากับ .92, .90, และ .96 ตามลำดับ วิเคราะห์ความสัมพันธ์โดยใช้สถิติสหสัมพันธ์เพียร์สัน ผลการวิจัยที่สำคัญคือ คุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของเด็กสมาธิสั้นโดยรวมและรายด้านอยู่ในระดับดี ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของเด็กสมาธิสั้น ได้แก่ ปัจจัยทางคลินิก โดยพบว่าปัญหาพฤติกรรมกับเพื่อน ปัญหาพฤติกรรมทางสังคม และความรุนแรงของอาการ มีความสัมพันธ์ทางลบ (r = -.270, -.507, -.398) กับคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของเด็กสมาธิสั้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01