ความสัมพันธ์ระหว่างการหมกมุ่นครุ่นคิดและความวิตกกังวลโดยมีสติเป็นตัวแปรกำกับ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการหมกมุ่นครุ่นคิดกับความวิตกกังวล โดยมุ่งเน้นว่าความสัมพันธ์นี้เปลี่ยนแปลงไปตามระดับของสติหรือไม่ กลุ่มตัวอย่างคือ นิสิตระดับปริญญาตรี จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยจำนวน 275 คน แบ่งเป็นเพศชาย 130 คน และเพศหญิง 145 คน โดยผู้เข้าร่วมการวิจัยทำการตอบแบบประเมินสติ (α = .861) แบบประเมินภาวะวิตกกังวล (α = .884) และมาตรวัดการตอบสนองแบบหมกมุ่นครุ่นคิด (α = .904) ตามลำดับ ผลการวิจัยพบว่า 1. การหมกมุ่นครุ่นคิดมีสหสัมพันธ์ทางบวกกับความวิตกกังวลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 (r = .501, p < .001) 2. ความสัมพันธ์ระหว่างการหมกมุ่นครุ่นคิดและความวิตกกังวลเปลี่ยนแปลงไปตามระดับของสติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (β = -0.111, p < .05) โดยความสัมพันธ์ระหว่างการหมกมุ่นครุ่นคิดและความวิตกกังวลจะสูงกว่าในผู้ที่มีระดับของสติต่ำ (β = 0.492, p < .001) เมื่อเทียบกับผู้ที่มีระดับของสติสูง (β = 0.282, p < .01)