Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงปัญหาและลักษณะของการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก วิเคราะห์ข้อจำกัดของกฎหมายไทยในการลงโทษผู้กระทำความผิด และศึกษากฎหมายต่างประเทศที่เกี่ยวข้องเพื่อนำมาเปรียบเทียบและเป็นแนวทางในการกำหนดความรับผิดของผู้กระทำความผิดในการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก จากการศึกษา พบว่ากฎหมายไทยในปัจจุบันมีข้อจำกัดในการลงโทษบุคคลที่ได้เดินทางเข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อมีกิจกรรมทางเพศกับเด็ก การลงโทษบุคคลที่ได้จัดการเดินทางหรือมีส่วนสนับสนุนในการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก และการลงโทษผู้กระทำความผิดทางเพศนอกราชอาณาจักรในกรณีที่ผู้กระทำความผิดหรือผู้เสียหายเป็นคนไทยยังไม่ครอบคลุมถึงการกระทำชำเราเด็กและการกระทำอนาจารเด็ก ทำให้เกิดช่องว่างในการบังคับใช้กฎหมาย ทั้งนี้ในต่างประเทศ ได้แก่ ประเทศสหรัฐอเมริกา ประเทศออสเตรเลีย และประเทศอังกฤษ ได้มีการกำหนดความรับผิดในการกระทำดังกล่าว พร้อมทั้งนำมาตรการอื่นๆ มาบังคับใช้ในการป้องกันและปราบปรามการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก ด้วยเหตุนี้ จึงมีข้อเสนอแนะว่าประเทศไทยควรมีการกำหนดความรับผิดของบุคคลที่ได้เดินทางเข้ามาในราชอาณาจักรโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อกระทำชำเราหรือกระทำอื่นใดเพื่อสนองความใคร่ต่อเด็ก กำหนดความรับผิดของผู้จัดการเดินทางที่ได้โฆษณา จัดการ ชักนำ ให้ความช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกแก่ผู้อื่นในการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก และกำหนดเพิ่มฐานความผิดในการกระทำความผิดทางเพศต่อเด็กนอกราชอาณาจักรตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 8 (3) ให้ครอบคลุมถึงการกระทำชำเราและการกระทำอนาจารเด็ก พร้อมทั้งเสนอให้มีการนำมาตรการในการป้องกันและปราบปรามการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็กมาปรับใช้ เพื่อยับยั้งป้องกันมิให้มีการล่วงละเมิดทางเพศและการแสวงหาผลประโยชน์ทางเพศจากเด็กในการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก
