การกำหนดนโยบายที่พักอาศัยสำหรับบุคลากรด้านการพยาบาลผู้ซึ่งพักอาศัยในพื้นที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย

Abstract

จากความจำเป็นในการดูแลรักษาผู้เจ็บป่วยเป็นผลัดหมุนเวียนตลอด 24 ชั่วโมง ของบุคลากรด้านการพยาบาล ทำให้ต้องมีที่พักอาศัยภายในพื้นที่ของโรงพยาบาลเพื่ออำนวยความสะดวกสำหรับปฏิบัติงานในเวลากลางคืน โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย เปิดให้บริการมานานตั้งแต่ปี พ.ศ. 2475 ปัจจุบันบริเวณโดยรอบโรงพยาบาลกลายเป็นศูนย์กลางธุรกิจที่สำคัญของกรุงเทพมหานคร ก่อให้เกิดข้อจำกัดในการพัฒนาที่ดินและสิ่งก่อสร้าง โดยเฉพาะที่พักอาศัยสำหรับบุคลากรด้านการพยาบาล การวิจัยในครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานภาพและปัญหาที่พักอาศัยของบุคลากรด้านการพยาบาลผู้ซึ่งพักอาศัยในพื้นที่โรงพยาบาลทั้งในปัจจุบันและต่อไปในอนาคต เพื่อหาข้อเสนอแนะในการกำหนดนโยบายที่พักอาศัย โดยใช้วิธีศึกษาข้อมูลปฐมภูมิจากการสำรวจ สัมภาษณ์และการใช้แบบสอบถาม รวมทั้งข้อมูลทุติยภูมิจากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง ผลการวิจัยพบว่า ปัจจุบันโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์มีอาคารที่พักอาศัย 8 อาคาร พื้นที่ใช้สอบ 38,250 ตารางเมตรรองรับจำนวนผู้พักอาศัยได้ 1,305 คน หรือคิดเป็นร้อยละ 21.13 ของบุคลากรด้านการพยาบาลทั้งหมด อาคารที่พักอาศัยทั้งหมดยกเว้นอาคารกุลพิพัฒน์ล้วนมีสภาพชำรุดและอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมาะสม ผู้พักอาศัยจึงมีความต้องการให้เพิ่มพื้นที่ใช้สอยและปรับปรุงสภาพอาคารให้ดีขึ้น นอกจากนี้ยังพบว่า ปัจจุบันผู้พักอาศัยมีอายุตั้งแต่ 20-59 ปี และส่วนใหญ่ใช้ที่พักอาศัยภายในโรงพยาบาลเป็นที่อยู่ถาวร แม้ว่ามีเวลาปฏิบัติงานในเวลากลางคืนเฉลี่ยเพียงคนละ 8.87 วันต่อเดือนเท่านั้น ทั้งนี้เนื่องจากปัญหาในการเดินทาง และมีบุคลากรด้านการพยาบาลจำนวนมากถึงร้อยละ 56.5 ยังไม่มีที่อยู่อาศัยเป็นของตนเอง ตามแผนแม่บทสภากาชาดไทยประมาณการว่าในปี พ.ศ. 2555 จะมีบุคลากรด้านการพยาบาลเพิ่มขึ้นเป็น 3,745 คน และมีแผนที่จะปรับปรุงรื้อถอนอาคารที่พักอาศัยทั้งหมดยกเว้นอาคารกุลพิพัฒน์ ก่อสร้างอาคารที่พักอาศัยใหม่เพิ่มขึ้นอีก 2 อาคาร พื้นที่ใช้สอยรวม 42,014 ตารางเมตร รองรับจำนวนผู้พักอาศัยได้ทั้งหมด 1,329 คน หรือคิดเป็นร้อยละ 28.18 ของบุคลากรด้านการพยาบาลในอนาคต ผู้บริหารสภากาชาดไทยจึงมีแนวคิด ที่จะจัดที่พักอาศัยให้บุคลากรด้านการพยาบาลเฉพาะที่มีความจำเป็นเท่านั้น ดังนั้นในการกำหนดนโยบายที่พักอาศัย สำหรับบุคลากรด้านการพยาบาลผู้ซึ่งพักอาศัยในพื้นที่โรงพยาบาลจึงควรจัดให้มีที่พักอาศัยภายในโรงพยาบาลที่มีสภาพดีเหมาะสมกับการพักอาศัย และใช้ระบบบริหารจัดการอาคาร จัดให้บุคลากรด้านการพยาบาลหมุนเวียนเข้าพักสำหรับเวลาที่ปฏิบัติงานในเวลากลางคืนเท่านั้น และควรมีสวัสดิการที่พักอาศัยภายนอกโรงพยาบาลให้สำหรับผู้ที่ยังไม่มีที่อยู่อาศัยเข้าอยู่อาศัยชั่วคราว สำหรับผู้ที่มีความต้องการมีที่อยู่อาศัยหรือมีที่อยู่อาศัยแล้วควรจัดหาโครงการที่อยู่อาศัยหรือแหล่งเงินกู้ให้ซื้อหรือปรับปรุงที่อยู่อาศัยให้ดีขึ้น ทั้งนี้สำหรับผู้ที่มีปัญหาในการเดินทางควรพิจารณาจัดสวัสดิการช่วยเหลือการเดินทาง เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับบุคลากรด้านการพยาบาลเหล่านั้น