Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งเน้นศึกษาปัญหาทางกฎหมายของการเคลื่อนย้ายบุคคลธรรมดา ที่เกิดขึ้นภายใต้ข้อตกลงเขตการค้าเสรีไทย-ออสเตรเลีย (TAFTA) ซึ่งมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2548 ตามข้อตกลงเขตการค้าเสรีไทย-ออสเตรเลียดังกล่าวมีลักษณะของข้อผูกพันที่เป็น GATS Plus ซึ่งเป็นข้อผูกพันที่ให้สิทธิประโยชน์แกคนต่างด้าวที่มากกว่าประเทศสมาชิกในองค์การการค้าโลก การที่ต้องมีการเจรจาข้อตกลงฯ นี้ ก็เพื่อผลักดันให้มีการเปิดเสรีที่มากขึ้น ในรูปแบบการให้บริการโดยบุคคลธรรมดา เนื่องจากการเจรจาการเปิดเสรีภายใต้กรอบขององค์การการค้าโลก (WTO) นั้นเป็นไปอย่างล่าช้าและไม่สัมฤทธิ์ผลเท่าที่ควร ดังนั้น จึงมีการร่วมมือกันภายใต้กรอบการเจรจาในรูปแบบของทวิภาคีขึ้นด้วยหวังว่า จะทำให้การเจรจาเพื่อเปิดเสรีเป็นไปด้วยความรวดเร็ว และง่ายยิ่งขึ้น และสามารถตอบสนองความต้องการในอันที่จะให้ประโยชน์แก่ทั้งสองฝ่ายได้มากขึ้นด้วย และเมื่อทั้งสองประเทศได้เริ่มการเจรจาจนบรรลุผลเป็นข้อตกลงฯ โดยระบุข้อผูกพันไว้ในส่วนของการให้บริการโดยบุคคลธรรมดา (Mode 4) นี้ มีข้อผูกพันที่ plus มากกว่า GATS หลายประการ ไม่ว่าจะการเปิดให้พ่อครัว-แม่ครัวไทยเข้าไปให้บริการในออสเตรเลีย ตามคุณวุฒิที่ออสเตรเลียรับรอง โดยระบุระดับของคุณสมบัติไว้ในตารางข้อผูกพันด้วย ในส่วนของออสเตรเลียก็ได้ประโยชน์ในการใช้บริการ One Stop Service Center for Visa and Work permit ) ซึ่งเห็นผลเป็นรูปธรรมมากที่สุด แต่ถึงแม้จะเป็น GATS Plus ก็ยังคงมีการเปิดเสรีในระดับที่ต่ำมาก โดยยังคงมีการวางอุปสรรคการเข้าสู่ตลาดระหว่างกัน แต่ทั้งนี้ ทั้งประเทศไทยและออสเตรเลียก็ยังคงต้องการเปิดเสรีเพิ่มขึ้นโดยเฉพาะใน Mode 4 อันเป็นไปตามหลักการเปิดเสรีแบบก้าวหน้าตามลำดับ (Progressive Liberalization) ซึ่งหลักการนี้มุ่งให้มีการเปิดเสรีเพิ่มขึ้นแต่ยังไม่ต้องในทันทีค่อยๆ เขยิบการเปิดเสรีในอนาคตก็ได้ อย่างไรก็ตามวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งนำเสนอแนวทางในการจรจาเพื่อเปิดเสรีในอนาคตด้วยการนำเสนอวิถีทางในการปรับปรุงข้อบทในกฎหมายภายในบางฉบับให้เหมาะสมและสร้างความยืดหยุ่นในการเจรจาได้ รวมทั้งยังนำเสนอให้มีการลดอุปสรรคอันไม่จำเป็นโดนการรวมหลักเกณฑ์การพิจารณาการเข้าเมืองและพำนักในราชอาณาจักรชั่วคราวและการทำงานให้เป็นเอกภาพบวกกับให้อยู่ในความรับผิดชอบโดยหน่วยงานเดียว และนำเสนอทฤษฎีและแนวปฏิบัติเพื่อการพัฒนาฝีมือแรงงานให้เป็นที่ยอมรับตามมาตรฐานสากล รวมถึงการจัดให้มีการยอมรับคุณสมบัติร่วมกัน (MRAs) ของผู้ให้บริการบุคคลธรรมดา เพื่อให้การเจรจาเปิดเสรีเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ
