Abstract:
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการผูกมัดในชีวิตสมรส มีกลุ่มตัวอย่างเป็นบุคคลที่แต่งงานและมีบุตร จำนวน 2,487 คน ผลการวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้างในการศึกษาที่ 1 พบว่า บุคลิกภาพหลงตนเองแบบเน้นตนเองไม่มีอิทธิพลทางตรงหรืออิทธิพลทางอ้อมต่อการผูกมัดในชีวิตสมรส ในขณะที่บุคลิกภาพหลงตนเองแบบเน้นความสัมพันธ์มีอิทธิพลทางตรงในระดับต่ำต่อการผูกมัดในชีวิตสมรสและมีอิทธิพลทางอ้อมในระดับปานกลางต่อการผูกมัดในชีวิตสมรส โดยส่งผ่านการมองตนเองในแง่ความสัมพันธ์กับคู่สมรสและพฤติกรรมการรักษาความสัมพันธ์ เมื่อพิจารณาอิทธิพลของตัวแปรกำกับ พบว่า ระยะเวลาในการสมรสไม่มีอิทธิพลกำกับความสัมพันธ์ของตัวแปรในโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการผูกมัดในชีวิตสมรส สำหรับการศึกษาที่ 2 ซึ่งตัดบุคลิกภาพหลงตนเองแบบเน้นตนเองออกจากโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุ พบว่าระยะเวลาในการสมรสไม่มีอิทธิพลกำกับความสัมพันธ์ของตัวแปรในโมเดลด้วยเช่นกัน การศึกษาที่ 3 ศึกษาอิทธิพลของความแตกต่างระหว่างเพศ พบว่า เพศไม่มีอิทธิพลกำกับต่อโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการผูกมัดในชีวิตสมรส และยืนยันผลการศึกษาที่คล้ายคลึงกับผลการศึกษาที่ 1 และ 2
