Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทำให้เกิดความรู้ความเข้าใจในเรื่องกลวิธีการพัฒนาโครงงานสร้างสรรค์สู่บทบาทภาพยนตร์สำหรับการถ่ายทำงานโฆษณาทางโทรศัพท์ ด้วยการเทียบเคียงกับผลงานวิจัยของอาเธอร์ เจ โคเวอร์ ที่ว่าด้วยการค้นพบถึงทฤษฏีแฝงในการสื่อสารของนักเขียนบทโฆษณา ระเบียบวิธีวิจัยที่ใช้ในการศึกษาคือ การวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการนำแนววิธีการศึกษาของ โคเวอร์มาใช้เป็นกรอบในการศึกษา ผลจากการวิจัยพบว่า กลวิธีการพัฒนาโครงงานสร้างสรรค์สู่บทภาพยนตร์สำหรับถ่ายทำงานโฆษณาทางโทรศัพท์ เป็นรูปแบบการสื่อสารภายในตัวเอง ที่พ้องตามผลงานวิจัยของโคเวอร์ที่ว่าด้วยทฤษฏีแฝงในการสื่อสารของนักเขียนบทโฆษณา ถึงแม้ผู้สร้างสรรค์บทภาพยนตร์โฆษณาไทยและนักเขียนบทโฆษณาชาวนิวยอร์กจะมีลักษณะทางวัฒนธรรมและสภาพแวดล้อมในการทำงานที่แตกต่างกัน แต่ก็มีลักษณะร่วมในกระบวนการเขียนบทโฆษณาที่คล้ายคลึงกัน รวมทั้งวิธีการเข้าถึงผู้ชมของผู้สร้างสรรค์บทภาพยนตร์โฆษณาไทยจะเป็นแบบนำเสนอเชิงเร่งเร้ามากกว่าแบบนำเสนอความแปลกใหม่เหมือนที่นักเขียนบทโฆษณาชาวนิวยอร์กนิยมกัน แต่ยังพบข้อแตกต่างที่เกิดขึ้นคือ ถึงจะมีกระบวนการสื่อสารภายในตัวเอง ตามผลงานวิจัยของ โคเวอร์ แต่วิธีการสื่อสารกับผู้ชมในความคิดสร้างสรรค์ของผู้สร้างสรรค์บทภาพยนตร์โฆษณาไทย เป็นทั้งแบบเจาะจง บุคคลใดบุคคลหนึ่งและแบบการมองกลุ่มเป้าหมายเป็นภาพรวม ส่วนนักเขียนบทโฆษณาชาวนิวยอร์กจะใช้วิธีการสื่อสารแบบเจาะบุคคลใดบุคคลหนึ่งเท่านั้น
