ค่าความแข็งแรงดึงยึดและการรั่วซึมของสารยึดเรซินชนิดกรดกัดรวม

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบค่าความแข็งแรงดึงยึดของ 1) ผิวเคลือบฟันกับสารยึดเรซิน 2) ผิวเคลือบฟันและเนื้อ ฟันกับสารยึดเรซิน และเปรียบเทียบการรั่วซึมของ 1) ฟันที่บูรณะด้วยชิ้นอินเลย์ 2) ฟันที่บูรณะด้วยการอุด โดยใช้สารยึดเรซินแตกต่างกัน 7 กลุ่ม คือ กลุ่มซูเปอร์บอนด์ เรซินชนิดโฟร์เมตาเอมเอมเอทีบีบีเมื่อทําการปรับสภาพผิวฟันด้วยสารละลายเฟอริกคลอไรด์ร้อยละ 1 ในกรดซิ ตริก ร้อยละ 1 เป็นเวลา 10 วินาที (กลุ่ม 1-1-10s) 30 วินาที (กลุ่ม 1-1-30s) 60 วินาที (กลุ่ม 1-1-60s) ออลบอนด์ทูร่วมกับดูโอลิงค์ซีเมนต์ (กลุ่มออลบอนด์) ซิงเกิลบอนด์ทูร่วมกับรีไลเอกซ์เออาซีซีเมนด์ (กลุ่มซิงเกิลบอนด์) และ เอคิวบอนด์พลัสร่วมกับเมททาฟิวโฟล (กลุ่มเอคิว บอนด์) วิธีทดสอบค่าแรงดึงยึด 1) ทําโดยสร้างระนาบบนเคลือบฟันด้านแก้มบนฟันกรามแท้ของมนุษย์ด้วยหัวกรอเร็วกากเพชรแล้วลุ่มชิ้น ฟันมายึดกับแท่งพีเอมเอมเอขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 5 ม.ม. ด้วยสารยึดเรซินทั้ง 7 กลุ่ม (กลุ่มละ 10 ตัวอย่าง) 2) เตรียมชิ้นฟันที่ประกอบด้วย เคลือบฟันและเนื้อฟันแล้วลุ่มชิ้นฟันมายึดกับแท่งพีเอมเอมเอด้วยสารยึดเรซินทั้ง 7 กลุ่ม จากนั้นเตรียมชิ้นตัวอย่างเป็นรูปดัมเบลล์โดยมีพื้นที่ ตัดขวางของผิวรอยต่อประมาณ 2 x 3 ม.ม.² (กลุ่มละ 6 ตัวอย่าง) นําชิ้นตัวอย่างจาก 1) และ 2) แช่น้ำที่อุณหภูมิ 37 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 24 ชั่วโมงก่อนนํามาทดสอบค่าความแข็งแรงดึงยึดด้วยเครื่องทดสอบสากล ตรวจสอบตําแหน่งของการแตกหักและชั้นเชื่อมต่อระหว่างผิวฟัน กับสารยึดเรซินด้วยกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนชนิดส่องกราด วิธีทดสอบการรั่วซึม ทําโดยเตรียมโพรงฟันรูปคลาสไฟฟ์โดยกําหนดตําแหน่ง ให้อยู่เหนือและใต้รอยต่อเคลือบฟันและเคลือบรากฟันอย่างละ 1 ม.ม. 1) เตรียมชิ้นอินเลย์ด้วยวัสดุเรซินคอมโพสิตโดยตรงจากโพรงฟัน และ ยึดด้วยสารยึดเรซินทั้ง 7 กลุ่ม (กลุ่มละ 10 ตัวอย่าง) 2) ทําการอุดโพรงฟันด้วยเรซินคอมโพสิต โดยใช้สารยึดเรซินทั้ง 7 กลุ่ม (กลุ่มละ 10 ตัวอย่าง) นําฟันตัวอย่างทั้งหมดแช่ในน้ำที่อุณหภูมิ 37 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 24 ชั่วโมง จากนั้นเคลือบผิวทั้งหมดด้วยยาทาเล็บยกเว้น บริเวณเรซินคอมโพสิตและระยะห่างออกไป 1 ม.ม.จากรอยต่อด้านบดเคี้ยวและด้านคอฟัน จากนั้นแช่ในสารละลายเบสิกฟุชชินร้อยละ 0.5 เป็นเวลา 24 ชม. จึงนํามาวัดการรั่วซึมภายใต้กล้องจุลทรรศน์สเตอริโอที่กําลังขยาย 50-200 เท่า นําค่าความแข็งแรงดึงยึดและระยะการรั่วซึม มาวิเคราะห์ทางสถิติที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 (p < 0.05) ผลการทดลอง พบว่าค่าเฉลี่ยความแข็งแรงดึงยึดระหว่างผิวเคลือบฟันกับ สารยึดเรซินกลุ่มซูเปอร์บอนด์มีค่าสูงสุด รองลงมาคือกลุ่มออลบอนด์ และ 1-1-60s โดยกลุ่มที่กล่าวมาไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสําคัญทาง สถิติ กลุ่มออลบอนด์ 1-1-60s และซิงเกิลบอนด์มีค่าความแข็งแรงดึงยึดไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ กลุ่มซิงเกิลบอนด์ 1-1-10s และ 1-1-30s มีค่าความแข็งแรงดึงยึดไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ กลุ่มเอคิวบอนด์มีค่าต่ำสุดและแตกต่างจากทุกกลุ่มอย่างมี นัยสําคัญทางสถิติ ค่าเฉลี่ยความแข็งแรงดึงยึดระหว่างเคลือบฟันและเนื้อฟันกับสารยึดเรซินกลุ่ม 1-1-60s มีค่าสูงสุด รองลงมาคือกลุ่ม 1-1-10s 1-1-30s ซูเปอร์บอนด์และซิงเกิลบอนด์ โดยกลุ่มที่กล่าวมาไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ แต่แตกต่างกับกลุ่มออลบอนด์ และกลุ่มเอคิวบอนด์อย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ พบการแตกหักในชั้นดีมิเนอรอลไรซ์เดนทีนที่หลงเหลือในกลุ่มออลบอนด์และกลุ่มซิงเกิล บอนด์ และในชั้นไฮบริดสเมียร์ในกลุ่มเอคิวบอนด์ ไม่พบการรั่วซึมในกลุ่มซูเปอร์บอนด์ 1-1-10s 1-1-30s และ 1-1-60s ผลการ เปรียบเทียบระยะรั่วซึมบริเวณรอยต่อสารยึดเรซินกับผิวเนื้อฟัน ในกลุ่มซิงเกิลบอนด์และกลุ่มออลบอนด์ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสําคัญทาง สถิติ พบการรั่วซึมบริเวณรอยต่อสารยึดเรซินกับเรซินคอมโพสิตในกลุ่มออลบอนด์และกลุ่มเอคิวบอนด์โดยค่าที่ได้ไม่แตกต่างกันอย่างมี นัยสําคัญทางสถิติ เมื่อเปรียบเทียบระยะการรั่วซึมบริเวณรอยต่อเรซินและผิวเนื้อฟันของกลุ่มออลบอนด์พบว่ากลุ่มที่บูรณะด้วยการอุดมีค่า การรั่วซึมสูงกว่าการบูรณะด้วยชิ้นอินเลย์อย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ สรุปผลการทดลอง การเชื่อมผิวฟันด้วยสารยึดเรซินชนิดกรดกัดรวมใน กลุ่มซูเปอร์บอนด์ กลุ่ม 1-1-10s กลุ่ม 1-1-30s และกลุ่ม1-1-60s ให้ชั้นไฮบริดที่สมบูรณ์ต่อเนื่องทําให้ไม่เกิดการรั่วซึมและให้ค่าแรงยึดที่ดี การเชื่อมเนื้อฟันกับสารยึดเรซินในกลุ่มออลบอนด์และกลุ่มซิงเกิลบอนด์ให้ชั้นเชื่อมต่อที่ไม่สมบูรณ์เหลือชั้นดีมิเนอรอลไรซ์เดนทีน จึงให้ค่าแรง ยึดที่มีความแปรปรวนสูง และเกิดการรั่วซึมในบริเวณนี้ ในขณะที่ชั้นไฮบริดสเมียร์ในกลุ่มเอคิวบอนด์แม้จะทําให้ค่าแรงดึงยึดที่น้อยกว่าแต่ สามารถป้องกันการรั่วซึมระหว่างผิวฟันกับสารยึดเรซินได้ จากการศึกษาสังเกตพบว่าค่าเฉลี่ยแรงดึงยืดที่สูงของสารยึดเรซิน ไม่ได้บอกถึง ความสามารถในการป้องกันการรั่วซึมซึ่งมีความสําคัญมากในการทํานายการคงอยู่ในระยะยาวของฟันที่บูรณะ