Abstract:
ความผิดอาญาเกี่ยวกับชีวิตร่างกายเป็นความผิดที่มีปรากฎอยู่ในสังคมไทยมาเป็นเวลานานแล้ว โดยจะพบว่าบทบัญญัติของความผิดชนิดนี้จะปรากฎอยู่ในพระไอยการและกฎหมายต่างๆหลายฉบับด้วยกัน กฎหมายที่สำคัญเหล่านั้น คือ กฎหมายตราสามดวง ซึ่งต่อมาเมื่อมีการบัญญัติกฎหมายลักษณะอาญา ร.ศ.127 ขึ้นใช้บังคับแทนกฎหมายตราสามดวงแล้ว ก็ได้ทำให้บทบัญญัติของความผิดอาญาเกี่ยวกับชีวิตร่างกายที่มีอยู่เดิมนั้นเปลี่ยนแปลงไป แต่ความเปลี่ยนแปลงนี้ก็มิได้มีการเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง กลับแต่จะมีการประสมประสานหลักเกณฑ์ทางกฎหมายที่มีอยู่เดิมให้เข้ากันกับหลักเกณฑ์ทางกฎหมายที่รับเข้ามาใหม่จากต่างประเทศ โดยบทบัญญัติของความผิดอาญาเกี่ยวกับชีวิตร่างกายตามที่ปรากฎในกฎหมายตราสามดวงนั้น จะพิจารณาความผิดจากผลของการกระทำเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งมีเฉพาะบางความผิดเท่านั้นที่พิจารณาความผิดจากองค์ประกอบทางจิตใจด้วย และบทบัญญัติจะมีลักษณะที่เป็นข้อเท็จจริงส่วนกฎหมายลักษณะอาญา ร.ศ.127 นั้น นอกจากจะพิจารณาความผิดจากผลของการกระทำแล้วยังนำองค์ประกอบทางจิตใจของผู้กระทำผิดมาพิจารณาประกอบด้วย โดยนำมาบัญญัติไว้เป็นบททั่วไป นอกจากนี้แล้ว บทบัญญัติของกฎหมายลักษณะอาญา ร.ศ.127 จะมีลักษณะที่เป็นองค์ประกอบของความผิดมากกว่าที่จะเป็นข้อเท็จจริง
