การศึกษาการใช้กลุ่มบำบัดทางพฤติกรรมความคิด ต่อลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่วของผู้ป่วยจิตเภท สถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา

Abstract

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบคะแนนลักษณะและความรุนแรงของอาการ หูแว่วของผู้ป่วยจิตเภท ก่อนและหลังการได้รับการบำบัดด้วยกลุ่มบำบัดทางพฤติกรรมความคิดกลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยในสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา ที่ได้รับการวินิจฉัยจากแพทย์ว่าเป็นโรคจิตเภท ตาม ICD-10 มีคุณสมบัติตามเกณฑ์ที่กำหนด จำนวน 20 คน เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาได้แก่ กลุ่มบำบัดทางพฤติกรรมความคิด และแบบประเมินลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่วของผู้ป่วยจิตเภท เครื่องมือได้ผ่านการตรวจสอบความตรงเชิงเนื้อหา โดยผู้ทรงคุณวุฒิ ด้านสุขภาพจิตและจิตเวช 3 ท่าน และหาค่าความเที่ยงของแบบประเมินลักษณะและความรุนแรงได้ค่าความเที่ยงเท่าลับ .83 วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าเฉลี่ยส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และใช้สถิติทดสอบที (paired t —test) ผลการศึกษาพบว่า คะแนนลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่วของผู้ป่วยจิตเภทหลังการได้รับการ บำบัดด้วยกลุ่มบำบัดทางพฤติกรรมความคิด ลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05