Abstract:
แม้รัฐบาลไทยได้ให้สัตยาบันเพื่อตอบสนองต่อหลักการและมาตรฐานสากลด้าน
สิทธิมนุษยชน ความเสมอภาค และการไม่เลือกปฏิบัติแล้ว แต่ยังพบว่าโอกาสของแรงงานบางกลุ่ม
ในการทำงานยังถูกจำกัดอยู่ เนื่องจากถูกปฏิเสธการจ้างแรงงานดว้ยสาเหตุต่าง ๆ อาทิเพศสภาพ เช้ือ
ชาติ สีผิว ศาสนา ความคิดเห็นทางการเมือง เป็นต้น ซึ่งกฎหมายของไทยยังขาดความชัดเจนใน
ประเด็นเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้หางานจากการถูกเลือกปฏิบัติ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด ๆ ก็ตาม อาทิ
เพศสภาพ เช้ือชาติสีผิวศาสนาความคิดเห็นทางการเมือง เป็นต้นโดยเมื่อพิจารณาถึงมาตรการทาง
กฎหมายที่มีอยู่ตามพระราชบัญญัติจัดหางานและคุ้มครองคนหางาน พ.ศ. 2528 จะเห็นได้ว่าไม่ได้มี
การบัญญัติไว้อย่างชัดเจนถึงการห้ามเลือกปฏิบัติต่อผู้หางานในกระบวนการสรรหาบุคลากรของ
บริษทั เอกชน ดังน้ัน จึงควรเพิ่มบทบัญญติทางกฎหมายเกี่ยวกับการไม่เลือกปฏิบติไม่ว่าจะด้วย
สาเหตุใดก็ตาม อาทิเพศสภาพ เชื้อชาติสีผิวศาสนาความคิดเห็นทางการเมือง เป็นต้น เข้าไว้ใน
พระราชบัญญัติดังกล่าว เพื่อช่วยเพิ่มศกัยภาพของมาตรการและกลไกทางกฎหมายในการคุ้มครอง
สิทธิของผู้หางานจากการถูกเลือกปฎิบตัิไม่ว่าผูนั้นจะเป็นบุคคลใดก็ตาม ซึ่งสอดคล้องกับหลัก
สากลอีกทั้งยังสามารถใช้เป็นหลักกฎหมายสำหรับการพิจารณากรณีพิพาท ไม่ต้องประสบปัญหา
ในการตีความหรือการเทียบเคียงในขั้นตอนการวินิจฉัยจากการไม่มีกฎหมายบัญญัติไว้อย่างชัดเจน
อีกด้วย โดยกระบวนการระงับข้อพิพาทด้านแรงงานสามารถกระท าผ่านกลไกทางกฎหมายเกี่ยวกับ
การจัดต้ังศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน ที่ผู้ร้องทุกข์จะได้รับความสะดวก ประหยัด
รวดเร็ว เสมอภาค และเป็นธรรม อีกทั้งยังจะเป็นการคุ้มครองสิทธิผูู้หางานทุกคน ไม่ว่าผูนั้นจะเป็น
กลุ่มบุคคลใดก็ตาม อันจะเป็นประโยชน์แก่ปวงชนชาวไทยในวงกว้าง