Abstract:
สารนิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาทฤษฎีและแนวทางการแปลตัวบทที่เป็นเพลงสัญลักษณ์องค์กร ในที่นี้คือบทเพลงคัดสรรประเภทเพลงมาร์ชของกองทัพเรือไทย คือเพลงดอกประดู่ เพลงเดินหน้า และเพลงราชนาวี เพื่อการขับร้องในการฝึกทหารในหลักสูตรเสริมสมรรถนะกำลังพล และเพื่อการขับร้องได้ในโอกาสต่างๆ เป็นภาษาอังกฤษ ผู้วิจัยใช้ทฤษฎีที่ใช้ในการวิเคราะห์ตัวบท ได้แก่ทฤษฎี Skopostheorie ของ Reiß/Vermeer และการศึกษาเรื่อง “จังหวะ” ใน ทฤษฎีดนตรี ของ ณัชชา พันธุ์เจริญ และ “จังหวะ” ใน Singable translations of songs ของ Peter Low และใช้แนวทางการแปลแบบ Interpretive Approach ของ Jean Delisle ในการตีความและแปลตัวบท นอกจากนี้ ผู้วิจัยยังได้ศึกษาหลักภาษาอังกฤษที่ เกี่ยวข้อง เรื่อง “ความแตกต่างทางโครงสร้างของภาษาไทยและภาษาอังกฤษ” ของอมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์ เรื่อง “พยางค์” ของ Beverley Collins และ Inger M. Mees และ “พยางค์” ใน สัทศาสตร์: ระบบเสียงในภาษาอังกฤษและภาษาไทย ของเทียนมณี บุญจุน ผู้วิจัยยังได้ศึกษาเรื่องการประพันธ์คำร้องใน The Craft of Lyric Writing ของ Shelia Davis เพื่อใช้เป็นแนวทางในการคัดเลือกคำศัพท์และโครงสร้างประโยคที่เหมาะสมกับจังหวะและทำนองดนตรี จากการวิจัย พบว่า การแปลตัวบทประเภทเนื้อเพลงสำหรับขับร้องจากภาษาไทยเป็นภาษา อังกฤษนั้น มีปัญหาการแปลที่สำคัญคือเรื่องของจังหวะดนตรีและพยางค์ในภาษาอังกฤษ ตัวบทประเภทนี้มีเงื่อนไขทางทำนองเดิมและจังหวะเดิมเป็นตัวกำหนดการคัดสรรคำศัพท์และโครงสร้าง ประโยค จังหวะดนตรีที่มีการเน้นหนักเบา เป็นตัวกำหนดคำศัพท์ที่ต้องมีการเน้นเสียงตรงกับจังหวะ เน้นในเพลง และค่าของตัวโน้ต เป็นตัวกำหนดพยางค์สั้นยาว หรือพยางค์ปิด พยางค์เปิด ของคำแปล และผู้วิจัยต้องตัดสินใจที่จะคงตำแหน่งคำแปลในตำแหน่งเดียวกับต้นฉบับ หรือตัดสินใจที่จะปรับ เปลี่ยนรูปประโยคและแปลแบบตีความ เพื่อให้ได้คำที่ตรงตามเงื่อนไขการร้องเน้นพยางค์ และความยาวของพยางค์
