Abstract:
สารนิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาแนวทางการแปลการเล่นคำจากตัวบท เรื่อง Winnie-the-Pooh ประพันธ์โดย เอ.เอ. มิลน์ (A.A. Milne) ด้วยการเปรียบเทียบการแปลการเล่นคำของสำนวนแปลสองสำนวน คือ ธารพายุ และ แก้วคำทิพย์ ไชย ผู้วิจัยคัดเลือกการเล่นคำในลักษณะต่างๆ รวม 54 ตำแหน่ง พบว่ามีการเล่นคำด้วยการสร้างคำใหม่ (Neologisms) หลายลักษณะ อาทิ คำที่สร้างขึ้นเป็นรูปคำใหม่ (New coinages) คำที่สร้างจากหน่วยคำเดิม (Derived words) คำที่สร้างจากการปรากฎร่วม (Collocations) คำที่สร้างจากคำย่อ (Abbreviations) และคำที่สร้างจากชื่อเฉพาะ (Eponyms) นอกจากนี้ยังมีการเล่นคำแบบอื่นๆ ที่ไม่ใช่การเล่นคำใหม่ อาทิ คำพ้อง (Homonyms) คำที่ใช้ลูกเล่นด้วยการสะกดคำและคำคล้าย (Spelling & Synonyms) การศึกษาวิจัยครั้งนี้ได้ผลตรงตามสมมติฐานที่ตั้งไว้คือ ผู้แปลใช้วิธีการแปลเป็นคำธรรมดา การแปลด้วยการเล่นคำ และการแปลด้วยการใช้ลูกเล่นอื่น โดยผู้แปลใช้ความสามารถในการแปลอย่างสูง และใช้วิธีการแปลที่หลากหลายไม่เพียงการถอดความหมายของคำ อาทิ การใช้สำนวนไทย การแปลเป็นบทร้อยกรองรูปแบบต่างๆ การถอดความหมายของคำย่อ การถ่ายเสียง การทับศัพท์และการสร้างคำใหม่ที่มีตัวสะกดผิดแปลกเช่นเดียวกับต้นฉบับ เป็นต้น ส่วนการวิเคราะห์แนวการแปลวรรณกรรมเยาวชน ความเข้าใจบทบาทของผู้ที่เกี่ยวข้องในการผลิตและการแปลวรรณกรรมเยาวชนมีส่วนสำคัญและมีอิทธิพลต่อการแปล เนื่องจากผู้ที่เกี่ยวข้องที่เป็นผู้ใหญ่มีหน้าที่คัดเลือก ควบคุม และตัดทอนเนื้อหาสำหรับเด็ก ส่งผลให้เกิดแนวทางการแปลที่มีการปรับแต่ง ทดแทน ตัดทอน ให้คำอธิบายเพิ่มเติม หรือ การใช้คำที่เรียบง่ายในงานแปลวรรณกรรมเยาวชน จึงเห็นได้ว่า สำนวนแปลของธารพายุ เน้นผู้อ่านที่เป็นผู้ใหญ่ เป็นการแปลที่เน้นความสละสลวยของภาษา และฉันทลักษณ์ เป็นที่น่าภาคภูมิใจของทั้งผู้ผลิตและผู้แปล ส่วนสำนวนแปลของแก้วคำทิพย์ ไชย มุ่งแปลให้แก่ผู้อ่านที่เป็นเด็กเล็ก เน้นการสื่อความหมายอย่างเรียบง่าย ตรงไปตรงมาเหมือนการเขียนเรื่องเล่าให้แก่เด็ก ซึ่งแม้จะเป็นการแปลที่ต่างแนว แต่นับว่าเหมาะสมกับวัตถุประสงค์ในการสื่อสารกับผู้อ่านต่างกลุ่มกัน
