Abstract:
การหากฎหมายมาใช้บังคับเมื่อเกิดการขัดกันแห่งกฎหมายว่าด้วยพินัยกรรมแบ่งได้เป็น 2 ระบบ กล่าวคือระบบที่มีการหากฎหมายมาใช้กับพินัยกรรมโดยไม่แบ่งแยกตามลักษณะของทรัพย์มรดก และระบบที่มีการหากฎหมายมาใช้กับพินัยกรรมโดยแยกตามลักษณะของทรัพย์มรดก ทั้งสองระบบนี้กำหนดจุดเกาะเกี่ยวประเภทต่างๆ เช่น ภูมิลำเนา สัญชาติ สถานที่ตั้งทรัพย์มรดก สถานที่ที่มีการทำพินัยกรรม การแสดงเจตนาในการเลือกกฎหมายของผู้ทำพินัยกรรม เพื่อเป็นตัวเชื่อมกับกฎหมายที่จะนำมาใช้กับพินัยกรรมที่มีลักษณะระหว่างประเทศ ซึ่งการที่ประเทศต่างๆ จะเลือกใช้จุดเกาะเกี่ยวใดกับการขัดกันแห่งกฎหมายว่าด้วยพินัยกรรมขึ้นอยู่กับว่าประเทศนั้นๆ มีแนวคิดเกี่ยวกับจุดเกาะเกี่ยวนั้นอย่างไร พระราชบัญญัติว่าด้วยการขัดกันแห่งกฎหมาย พ.ศ. 2481 มาตรา 37, 39-42 บัญญัติให้มีการหากฎหมายมาใช้เมื่อเกิดกรณีการขัดกันแห่งกฎหมายว่าด้วยพินัยกรรมตามลักษณะของทรัพย์มรดกโดยแยกออกเป็นสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ การบัญญัติเช่นนี้ทำให้ไม่เพียงพอต่อการหากฎหมายมาใช้เมื่อเกิดการขัดกันแห่งกฎหมายว่าด้ยพินัยกรรม ในกรณีที่พินัยกรรมไม่ได้กำหนดเกี่ยวกับทรัพย์มรดก อีกทั้งไม่ปรากฏว่ามีการยอมรับการแสดงเจตนาของผู้ทำพินัยกรรมในการเลือกกฎหมายมาใช้กับพินัยกรรม คงปรากฏแต่การใช้จุดเกาะเกี่ยวที่กฎหมายกำหนดเท่านั้น ดังข้างต้นจึงอาจส่งผลให้พินัยกรรมถูกบิดเบือนไปจากเจตนาที่แท้จริงของผู้ทำพินัยกรรม สมควรแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติว่าด้วยการขัดกันแห่งกฎหมายในส่วนที่ว่าด้วยพินัยกรรมให้เกิดความชัดเจน สะดวกและตรงกับเจตนาของผู้ทำพินัยกรรม
