ภูมิปัญญาในการรู้รักษาตัวรอด : พินิจจากวรรณคดี

สุกัญญา สุจฉายา

dc.contributor.author	สุกัญญา สุจฉายา
dc.contributor.other	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. คณะอักษรศาสตร์
dc.date.accessioned	2009-08-03T08:28:29Z
dc.date.available	2009-08-03T08:28:29Z
dc.date.issued	2544
dc.identifier.citation	วารสารภาษาและวรรณคดีไทย. 18(ธ.ค. 2544),44-52	en
dc.identifier.issn	0857-037x
dc.identifier.uri	http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/9508
dc.description.abstract	บทความนี้ต้องการเสนอความคิดในการรู้รักษาตัวรอดของคนไทยที่ได้รับผ่านมาทางพระพุทธศาสนาและถ่ายทอดไว้ในภาษาและวรรณคดีไทย ผลจากการศึกษาวรรณคดี 3 เรื่อง คือ บทละครนอกเรื่องสังข์ทองสำนวนรัชกาลที่ 2 บทเสภาเรื่องขุนช้าง-ขุนแผน และนิทานคำกลอนเรื่องพระอภัยมณีของสุนทรภู่ พบว่า ตัวละครในทุกเรื่องยอมรับว่า ความสุขและความทุกข์เป็นของคู่กัน ไม่มีสภาวะใดคงที่ ความทุกข์เกิดจากกรรม วิธีดับทุกข์ในขณะที่ต้องเผชิญวิบากกรรมนั้นก็คือ “การรักษาตัว” โดยการครองตัวให้อยู่ในศีลธรรม ด้วยความอดทน เพื่อหวังว่าบุญกุศลที่ทำมาจะทำให้กรรมค่อยๆหมดไป ความอดทนรอดูผลระยะยามเป็นภูมิปัญญาหนึ่งที่ช่วยให้คนไทยสามารถเผชิญด้วยเผชิญปัญหาด้วยความอดทนและไม่รีบร้อน นอกจากนี้กวีไทยยังให้ความสำคัญกับจิตใจเป็นพิเศษ จึงปรากฏคำที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกของ “ใจ” ที่หลากหลาย	en
dc.format.extent	1171680 bytes
dc.format.mimetype	application/pdf
dc.language.iso	th	es
dc.publisher	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en
dc.rights	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en
dc.subject	วรรณคดีไทย -- การวิเคราะห์	en
dc.title	ภูมิปัญญาในการรู้รักษาตัวรอด : พินิจจากวรรณคดี	en
dc.type	Article	es
dc.email.author	ไม่มีข้อมูล